Anatomia upadku Anity Gargas, część I

Zacieranie śladów zaczęło się natychmiast po katastrofie samolotu, trzeba być całkowicie zaślepionym lub kompletnie odurzonym propagandą żeby tego nie widzieć. A co o tych którzy za to zacieranie się zabrali? Owszem większa część biorących w tym udział, zabrała się do tego najpóźniej, to stado baranów - jak lubił z pogardą nazywać spore grupy społeczne były prezydent dwóch kadencji, Kwaśniewski, mając merytorycznie racje, które zaczęło dostawać sygnały od swoich przewodników, z czasem coraz wyraźniejsze - oczywiście ta masa to świadomi i nieświadomi pożyteczni idioci, ale ta wąska grupa, wchodząca w skład grupy trzymającej władzę, nie czekała długo na sygnał, bo ten nadszedł bardzo szybko, zapewne tego samego dnia.

Potem okazało się, że nic nikt nie widział na miejscu katastrofy,  żadnych strzałów, żadnego wybuchu, po prostu nic, jakby to wydarzyło się w nocy na pustyni. A jednak świadkowie byli, i kierowca autobusu, który podważa cały raport nasz i ich, motocyklista, przypadkowy przechodzień, właściciel działki z 'winowatą' brzozą, wielu nawet zgadza się pokazać twarz.

Co zrobimy ze sprzedawczykami? U Chmielnickiego byłoby proste pytanie: ten czy ów to brat czy zdrajca, sprzedawczyk?

Akcji ratunkowej nie było

„Anatomia upadku” koncentruje się na kwestii postawy polskich władz wobec śledztwa i badania okoliczności katastrofy, postawy prokuratury i komisji Millera. Dodatkowo prezentuje ekspertyzy niezależnych naukowców, którzy – często za własne pieniądze – przeprowadzali badania specjalistyczne ws. katastrofy – mówi Anita Gargas, laureatka polskiego Pulitzera, czyli Głównej Nagrody Wolności Słowa Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, autorka nowego filmu o katastrofie smoleńskiej pt. „Anatomia upadku”, w rozmowie z Robertem Tekielim.

Pani Anito, dlaczego zrobiła Pani film o Smoleńsku teraz?

Już w trakcie realizacji poprzedniego filmu „10.04.10” wiedziałam, że nie wyczerpałam wszystkich wątków, jakie pojawiają się w związku z katastrofą smoleńską. Tamta produkcja koncentrowała się na materiałach zdobytych w Rosji, na tym, co widzieli świadkowie w okolicach lotniska Siewiernyj, i na działaniach Rosjan na miejscu tragedii.

Opisywaliśmy niszczycielskie traktowanie szczątków wraku przez rosyjskich funkcjonariuszy. W ogóle nie poruszyliśmy – głównie z braku miejsca – kwestii postawy polskich władz wobec śledztwa i badania okoliczności katastrofy, postawy prokuratury i komisji Millera. „Anatomia upadku” koncentruje się właśnie na tych wątkach. Dodatkowo prezentuje ekspertyzy niezależnych naukowców, którzy – często za własne pieniądze – przeprowadzali badania specjalistyczne.

W filmie występują nowi świadkowie. Co wnoszą do naszej wiedzy o katastrofie smoleńskiej?

Do nowych świadków dotarliśmy – mówię „my”, bo oprócz mnie i autora zdjęć Andrzeja Hrechorowicza w realizacji części rosyjskiej brał udział także Rafał Dzięciołowski – podczas kolejnej wyprawy do Smoleńska. Jak się okazało, choć upłynęły ponad dwa lata, wciąż tam na miejscu można zdobyć nowe informacje.
Ludzie, z którymi rozmawialiśmy, opisywali fakty całkowicie odbiegające od wersji przedstawianej nam przez rosyjski MAK i komisję Millera. Nasi rozmówcy mówią, że samolot leciał kołami w dół tam, gdzie zdaniem obu tych komisji leciał już kołami w górę, a także opisują proces fragmentacji samolotu, który następował kilkaset metrów  przed miejscem zderzenia maszyny z ziemią. Ponadto opowiadają, że tak naprawdę nie była prowadzona żadna akcja ratunkowa, bo karetki jadące na miejsce tragedii błyskawicznie zawracano do bazy.

Czy dobrze zrozumiałem, że zatrzymanie karetek pogotowia ratunkowego jest dla Pani pośrednim dowodem na związany ze Smoleńskiem spisek?

Nie chciałabym stawiać tak daleko idących wniosków. Ale ogłoszenie po dziesięciu, piętnastu minutach, że nie ma kogo ratować, bez drobiazgowego sprawdzenia, czy choć jedna osoba nie przeżyła katastrofy – np. przywalona fragmentem skrzydła – musi wywołać wątpliwości.

Czy małe, rozrzucone części – jak mówią Pani świadkowie – mogły odpaść od samolotu w wyniku kontaktu z drzewami, o wiele wcześniej, niż rosła osławiona brzoza?
Nie, one odpadły już po minięciu brzozy przez tupolewa, na wysokości miejsca, w którym odezwał się alarm TAWS 38, ostatni alarm, jaki był zarejestrowany przez rejestratory pokładowe.

Teza filmu brzmi: samolot zniszczono w wyniku dobrze przygotowanej wielopunktowej eksplozji.

Na pewno film przedstawia fakty, które wskazują na to, że do wybuchu mogło jednak dojść - niestety są one ignorowane przez polską prokuraturę, wbrew faktom.