Armia polska, wczoraj i dziś

Nade wszystko nasza armia potrzebuje oczyszczenia ze wszelkiego śmiecia pochodzenia sowieckiego, bowiem przesiąknięcie struktur dowodzenia agenturą, to zagrożenie nie tylko dla wydolności armii w razie wojny, ale tez zagrożenie dla państwa w czasie pokoju.
W czasie kampanii wrzesniowej, nawet nie było w drobnej części takiego zanieczyszczenia agentami szeregów dowództwa Wojska Polskiego, a mimio to po 17 września, działy się rzeczy przedziwne - do jakiego nieszczęścia to doprowadziło, każdy wykształcony Polak wie doskonale.

"W MON pracuje 250 żołnierzy, którzy przeszli sowieckie przeszkolenie i służyli w komunistycznym wywiadzie Ludowego Wojska Polskiego lub Wojskowych Służbach Wewnętrznych. Funkcjonowanie takiej grupy w armii Polski jest niepokojące. Stwarza naturalne pole oddziaływania rosyjskich służb.

W resorcie obrony pełni służbę 53 żołnierzy, którzy przeszli przeszkolenia organizowane przez wywiad wojskowy i KGB w Związku Sowieckim oraz innych krajach bloku komunistycznego

- pisze "Gazeta Polska Codziennie", powołując się na odpowiedź ministra Tomasza Siemoniaka na interpelację poselską Tomasza Kaczmarka. Szef MON przyznał jednak, że dane są niepełne. Twierdzi, że ministerstwo nie dysponuje pełnymi danymi w tej dziedzinie.

Specjaliści nie mają wątpliwości, że taka sytuacja stwarza poważne niebezpieczeństwo. Historyk i były szef komisji likwidacyjnej Wojskowych Służb Informacyjnych dr hab. Sławomir Cenckiewicz przypomina, że w latach 90. rosyjskie służby odbudowywały utracone wpływy w państwach byłego bloku komunistycznego, w tym także w Polsce.

Żołnierze, którzy przeszli szkolenia w Moskwie lub innych ośrodkach, a także funkcjonariusze komunistycznych służb stanowili naturalną grupę, wokół której Rosjanie intensyfikowali działania, próbując odbudować swoje wpływy

– mówi "GPC" Cenckiewicz.

To, że żołnierze szkoleni na kursach GRU i KGB nadal pełnią służbę w Ministerstwie Obrony, świadczy o tym, jak silni w Polsce są Rosjanie

– ocenia z kolei poseł Kaczmarek.

Jak widać rosyjskie polskie wojsko może być wciąż pełne ludzi, którzy nie tylko nie zwiększają polskiego bezpieczeństwa, ale wręcz zagrażają Polsce."

Armia Polska obecnie nie stanowi wystarczającej siły dla zapewnienia bezpieczeństwa terytorium Polski, a nasz kraj chronią jedynie wątpliwe sojusze i ogólna sytuacja na Świecie i w regionie. Oczywiście przynależność do NATO jest jakimś tam gwarantem, ale wysoce nie wystarczającym.
Nowoczesna armia to armia budowana na wzór amerykański, ale polski nie stać na doścignięcie tegoż wzoru, a to, że Ameryka ze swoją armią jest bezpieczna to mit, co pokazały zamach z 11 września 2001 roku, albo początek japońsko - amerykańskiej wojny na Pacyfiku.
W dalekiej przeszłości amerykańska armia oprócz zwycięstw nad Indianami (i ich holocaustu lub internowania w rezerwatach - do dziś one funkcjonują, jak np. rezerwaty dla dzikich zwierząt w Polsce! - dobrze, że dostali chociaż kasyna, bo to tej pory żubry miały u nas lepiej niż czerwonoskórzy na własnej ziemi) lub udziału w konfliktach meksykańskich nie odnosiła żadnych sukcesów militarnych.
Oczywiście polskie siły zbrojne w przeszłości miały wielkie sukcesy i w wojnach i w bitwach.
Nie zawsze te sukcesy płynęły z dowodzenia lub z przewagi liczebnej, lub z uzbrojenia. Różnie bywało, ale az do rozbiorów w końcu wieku osiemnastego towarzysz zbrojny to był zawsze ktoś znaczny, a rycerze, czy później panowie szlachta mieli poczucie, że na wojne nie ida darmo, ida bronic swojego, a zdobyc oprócz sławy moga również znaczne korzyści, albo w nadaniach albo w zdobyczach.
W armii amerykańskiej płaca jest dobra, są dobre ubezpieczenia (czasem aż za dobre, dlatego rząd USA lubi wynajmować firmy militarne jak znana Black Water) a teraz żołnierze powszechnie zarabiają na przemycie narkotyków z Afganistanu, czemu się nie należny dziwić - a proceder ten jest reklamowany w filmach fabularnych, np. w "American gangster".
Czy nasi żołnierze zarabiają dosyć, czy mogą zyskać na wojnie "sławę mołojecką", czy są pozytywnymi bohaterami mediów, albo czy mogą dostać nadania lub tytuł szlachecki (niech będzie znaczny awans z szeregowca na kapitana)? Oczywiście nie. Nawet porządnych ubezpieczeń nie mają.

Armia powinna ściśle podlegać jasno określonej doktrynie wojennej kraju, być szkolona pod tę doktrynę, zaś doktryna powinna być oparta o przeszłe, teraźnijsze i przyszłe sojusze Polski w regionie Europy Środkowej i sojusze światowe. Czy taka doktryna isnieje, czy sojusze są wystarczające? Na przykładzie "Smoleńska" widać czarno na białym, że nie.

„Przegląd Wojsk Lądowych” kilkanaście lat temu opublikował niektóre referaty wygłoszone na sympozjum naukowym poświęconym zagadnieniu działań nieregularnych w Wyższej Oficerskiej Szkole Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu. Nie ulega wątpliwości, że po doświadczeniach wojny w Wietnamie i Afganistanie zagadnienie działań nieregularnych musiało stać się tematem rozważań i analiz. Wnioski powinny znaleźć swe ucieleśnienie w procesach szkolenia żołnierzy i przygotowaniach, także naszego kraju do obrony. Wydaje się jednak, że w naszym przypadku kwestia działań nieregularnych (partyzanckich) nie powinna ograniczać się jedynie do poziomu taktyki walczących pododdziałów; uznania tych działań jedynie za pomocnicze na rzecz wojsk regularnych; wymuszonych przez okrążenie czy rozbicie walczących batalionów i brygad armii regularnej. Myślę, że ten problem może mieć dla nas inny, szerszy wymiar. Powstaje bowiem pytanie, czy polskie doświadczenia powstańcze i partyzanckie nie powinniśmy zanalizować i twórczo przystosować dla potrzeb współczesnej polskiej koncepcji strategii wojskowej (obronnej).
Począwszy od 1989 roku Polacy zaczęli budować system obrony kraju, który w następstwie upadku komunizmu i rozpadu Związku Sowieckiego odzyskał wolność. Istniejący w okresie PRL system militarny okazał się nieomal całkowicie nieprzydatny. Obecna Polska jest jak dotąd państwem bez sojuszników, zmuszonym budować armię, która powinna być zdolna do samodzielnej obrony w przypadku agresji z zewnątrz. Nasi sąsiedzi już dziś dysponują armiami, które zdecydowanie górują nad Wojskiem Polskim liczebnością i nowoczesnością uzbrojenia. Występuje też duża dysproporcja w wielkości nakładów na obronę. (Według danych Instytutu Ekonomiki Obrony nakłady na obronę sąsiadów Polski w 1989 roku były w przypadku Niemiec 26 razy większe od polskich, a ZSRR – 71 razy, natomiast w roku następnym te wielkości wynosiły 26 (Niemcy) i 69 (ZSRR). Patrz: Andrzej Madejski, Ocena i prognoza zagrożeń Rzeczypospolitej Polskiej od 2010-2015 roku, „Zeszyty Naukowe AON” nr 3-4/1991. ) Wprawdzie jak dotąd nic nie wskazuje, aby groził nam bliski konflikt z Niemcami, Rosją czy Ukrainą, ale to wcale nie oznacza, że taki stan będzie trwał wiecznie. Geopolityczny dylemat Polski, kraju leżącego „miedzy Niemcami a Rosją”, dwoma wielkimi potencjałami militarnymi, staje ponownie jako wyzwanie przed kierownikami polskiej polityki zagranicznej i obronnej. Obawy Polaków, którzy przez ostatnie 200 lat ulegali przemocy sąsiadów nakazują poszukiwania rozwiązań, które zagwarantują Polsce bezpieczeństwo. Jednym ze sposobów zapewniających złagodzenie zagrożeń byłoby wstąpienie Polski do NATO. (Pisane w 1994 r.,  przed uzyskaniem członkostwa w NATO. Zwracam uwagę, że w mojej opinii wejście do NATO oznaczało „złagodzenie zagrożeń”, a nie ich eliminację.) Cóż jednak się stanie, jeżeli nasz kraj nie zdąży pokonać występujących w tej mierze oporów Zachodu, a sytuacja w Europie ulegnie destabilizacji i powstanie realne zagrożenie militarne? Polska znajdzie się wówczas w bardzo trudnym położeniu. (Nie było wiadome jak zakończą się procesy rozpadu ZSRR (pucz Janajewa) oraz Jugosławii – wojny na Bałkanach).
Pamięć zdarzeń 1. i 17. września 1939 roku nakazują nam zachowanie stosownej ostrożności. Wiele razy historycy i publicyści zarzucali politykom Drugiej Rzeczypospolitej, że zmarnowali szansę zapobieżenia wojnie. W rezultacie Wojsko Polskie w 1939 roku stanęło w obliczu „niewykonalnego rozkazu” (jak to określił gen. Tadeusz Kutrzeba) – nie mogło obronić kraju. Trudno dziś określić z całą pewnością, czy politycy polscy mogli wówczas realnie stworzyć system powiązań międzynarodowych i sojuszy wojskowych gwarantujących krajowi bezpieczeństwo. Jedno jednak jest pewne: okres poprzedzający wybuch wojny był istotny dla stosunku sił i możliwości obrony na  późniejszym polu walki.
Angielski teoretyk wojskowości Liddell Hart napisał, że „wyrazem doskonałej strategii byłoby osiągnięcie celu bez poważnej walki”. Praktycznym wyrazem tego stwierdzenia było sformułowanie „strategii odstraszania” jako sposobu na zniechęcenie potencjalnego agresora przed wywołaniem wojny. „Odstraszanie ma na celu powstrzymanie wrogiego mocarstwa od podjęcia użycia swej broni lub, mówiąc bardziej ogólnie, od działania lub reagowania na działania w określonej sytuacji.” Gen. Beaufre, autor tego określenia wśród celów odstraszania wymienia nie tylko zachowanie pokoju i integralności terytorialnej państwa, ale także paraliżowanie oporu przeciwnika wobec działań własnych. Podstawowym czynnikiem w odstraszaniu wrogów Francji są siły nuklearne. „Force de Frappe” wprawdzie nie mogły równać się z potęgą nuklearną ZSRR, ale były w stanie zadać takie uderzenia, że w rezultacie atak na Francję stawał się mimo wszystko kosztownym dla napastnika przedsięwzięciem. Nie tylko broń nuklearna może odstraszać. Ze swej strony sądzę, że swoiste strategie odstraszania stosowały różne państwa zanim pojawiła się broń nuklearna. Dobrym przykładem była Szwajcaria w czasie drugiej wojny światowej. To małe państwo znalazło się w środku objętej wojną  Europy Zachodniej, a mimo to zachowało swą niepodległość. Uzbrojona silnie i dobrze przygotowana do obrony Szwajcaria była relatywnie trudnym przeciwnikiem dla niemieckiej III Rzeszy. Dlatego Hitler postanowił podbić ten kraj po pokonaniu innych państw ocenianych jako łatwiejsze do podboju. Wojna w górzystym, ufortyfikowanym kraju była zbyt kosztowana w porównaniu do spodziewanych korzyści. Inny wariant strategii odstraszania odnajdujemy w postępowaniu Finlandii. Ten kraj zaatakowany przez ZSRR musiał co prawda skapitulować, ale siła oporu i straty zadane sowieckiemu agresorowi były tak wielkie, że Moskwa przyjęła stosunkowo łagodny wariant umowy kapitulacyjnej. Finlandia zachowała wewnętrzną suwerenność i uratowała się przed skomunizowaniem. (W tzw. wojnie zimowej 1939-40 wojska sowieckie straciły 279 tys. zabitych i około 400 tys. rannych. Finowie zniszczyli około 2400 sowieckich czołgów i ponad 780 samolotów. Straty fińskie wynosiły  25 tys. zabitych, około 44 tys. rannych, zniszczonych zostało 50 fińskich czołgów i 70 samolotów (!) Patrz: Zygmnt Czarnotta, Zbigniew Moszumański, Wojna Zimowa, Warszawa 1994 r.)
W historii konfliktów można znaleźć wiele przykładów skutecznego „odstraszania” potencjalnego agresora. Współczesną próbą zastosowania strategii odstraszania przez mały kraj nie dysponujący bronią nuklearną i sojusznikami wydaje się być koncepcja „obrony stacjonarnej” Austrii, stworzona w końcu lat 70. przez szefa sztabu generalnego armii austriackiej gen. Emila Spannocchi. Założono w niej, że Austria ze względu na mały potencjał militarny nie będzie w stanie odeprzeć ataku wojsk Układu Warszawskiego. Może natomiast przyjąć taki wariant obrony, który zniechęci napastnika i wpłynie korzystnie z punktu widzenia Austrii na zmianę jego planów. W tym celu cały obszar Austrii został podzielony na autonomiczne „strefy obronne”. Miały one związać napastnika i uwikłać w wyczerpujące walki. W strefach ciężar obrony miał spoczywać na oddziałach wojsk sformowanych spośród mieszkańców danej strefy. Takie wojsko korzystając z przygotowanych umocnień, trenów miejskich, doskonałej znajomości terenu, poparcia ludności cywilnej mogłoby stawić skuteczny opór i zadać wrogowi duże traty. Ponadto w centrum kraju w oparciu o masyw górski planowano stworzenie swoistej reduty narodowej, „centralnej strefy zasadniczej”. Poza strefami obrony miały dodatkowo operować małe ale silnie uzbrojone grupy dywersyjne. Cała obrona przy zachowaniu autonomii stref miała charakteryzować się pełną łącznością i współdziałaniem. Przy czym zakładano, że  wobec ogromnej przewagi nieprzyjaciela w powietrzu ruchy własnych wojsk zostaną ograniczone do niezbędnego minimum. Generalnie celem obrony było więc uniemożliwienie szybkiego wyeliminowania sił zbrojnych Austrii z wojny przy jednoczesnym niedopuszczeniu do powstania ciągłego frontu na jej terytorium. Dowództwo sił zbrojnych Austrii założyło, że nieprzyjaciel poinformowany o przyjętym zamiarze obronnym raczej uderzy w innym kierunku, na inny kraj. Podbój neutralnej Austrii nie miał większego znaczenia dla losów wojny z siłami NATO, gdy poniesione straty w walkach z Austriakami mogły osłabić i opóźnić działania wojsk Układu Warszawskiego na głównych kierunkach natarcia.
Nie ulega wątpliwości, że Polska nawet gdyby przeznaczyła cały swój obecny budżet na obronę nie zdoła stworzyć sił zbrojnych, które byłyby zdolne sprostać armiom wielkich sąsiadów Polski. W okresie Drugiej RP, kiedy władze przeznaczały ponad 30 proc. budżetu państwa na potrzeby wojska, a też nie udało się stworzyć armii, która byłaby zdolna do skutecznego odparcia najazdu armii mocarstw (Niemiec i ZSRR). Ale klęska wojsk regularnych i okupacja kraju nie wyeliminowały Polski jako aktywnego uczestnika wojny. Nie tylko dlatego, że wielu Polaków udało się na emigrację i wkrótce powstały znaczne siły polskie u boku armii alianckich. Także dlatego, że w okupowanym kraju Polacy zdołali szybko zbudować struktury państwa w podziemiu w tym także konspiracyjne wojsko (Armia Krajowa i inne formacje zbrojne).  Te siły mimo niedostatecznej ilości broni i zaopatrzenia były w stanie wiązać duże siły wroga i zadawać mu dotkliwe straty. (Istotnym osłabieniem zdolności wojennych armii niemieckiej był chociażby udział polskiego podziemia w zdobyciu i przekazaniu aliantom rakiet V oraz skuteczna praca wywiadu AK.) Historycy wojskowości twierdzą, że siły polskiego podziemia wiązały swymi działaniami równowartość 36 dywizji przeliczeniowych wroga. (Przyjmuje się, że do wystawienia dywizji trzeba 15 tys. ludzi, stąd mamy pojęcie dywizji przeliczeniowej. Niemiecki aparat okupacyjny na ziemiach polskich liczył przeciętnie 540 tys. ludzi (administracja, służby, policja, wojsko), okresowo liczba okupantów zbliżała się nawet do miliona.) Był to więc poważny wysiłek i bardzo wymierny w rachunku sił walczących stron.
Po zakończeniu drugiej wojny światowej i powstaniu dwu bloków wojskowych, także przy szybkim rozwoju techniki wojskowej i broni nuklearnej mogło wydawać się, że świat przerażony widmem atomowej zagłady będzie żył w pokoju. Tymczasem okazało się, że wojny nadal wybuchają. Trwały i trwają do dziś konflikty zbrojne w różnych częściach świata. W konfliktach strony posługują się bronią konwencjonalną. Bardzo często słabsi sięgają do działań o charakterze nieregularnym (partyzanckich).  Okazało się, że ten sposób prowadzenia wojny jest bardzo skuteczny i nawet wielkie mocarstwa. mimo swej ogromnej przewagi militarnej, supernowoczesnej techniki wojskowej, musiały uznać przewagę partyzantów w Algierii, Wietnamie, czy Afganistanie.
W latach 60. zachodni teoretycy wojskowi analizowali doświadczenia wojny partyzanckiej w Chinach Zastanawiano się nawet, czy doktryna wojenna Chin komunistycznych nie stanowi nowego rozdziału w historii wojen, w teorii sztuki wojennej. Obawiano się, że blok wschodni może dokonać inwazji na Europę Zachodnią nie tylko przy pomocy masy wojsk pancernych i zmechanizowanych, ale także uderzając w rejony trudno dostępne dla czołgów i wozów bojowych piechoty silnymi grupami stosującymi taktykę wojny partyzanckiej. Na Zachodzie, zwłaszcza w USA, zaczęto formować oddziały sił specjalnych zdolne do działań dywersyjnych na tyłach wroga. Usiłowano doświadczenia „wojny partyzanckiej”  wprowadzić do programów szkolenia armii regularnej. Zwłaszcza, gdy okazało się, iż groźba „zmasowanego odwetu” za pomocą broni nuklearnej jest całkowicie nieskuteczna w walce z partyzantką. Wydaje się, że późniejszy rozwój wojsk powietrzno-manewrowych, sił szybkiego reagowania, kawalerii powietrznej był konsekwencją dostrzeżenia działań nieregularnych jako istotnego elementu operacji wojennych. Dlatego zamiar SG WP utworzenia dywizji kawalerii powietrznej (25 DKP) zasługuje na wszechstronne poparcie ze strony społeczeństwa i czynników kierowniczych państwa. (W czerwcu 1994 r. rozpoczęto formowanie dywizji. W krótkim czasie okazało się, że nie uda się utworzyć planowanych jednostek bowiem pojawiły się poważne przeszkody natury finansowej. Po pięciu latach, we wrześniu 1999, dywizja została przeformowana w 25 Brygadę Kawalerii Powietrznej.)
Polacy są uznanymi „specjalistami” działań nieregularnych. Polskie powstania narodowe,  konspiracje zbrojne, działania podziemia w czasie drugiej wojny światowej i po jej zakończeniu są wiarygodnym dowodem zdolności Polaków do walki w podziemiu. Sądzę, że ta cecha polska mogłaby stanowić istotny element naszych przygotowań obronnych. Nieprzyjaciel może nabrać pewności, że jego siły zbrojne zdołają pokonać polską armię regularną. Musi jednak wiedzieć, że nawet okupując cały kraj nie uniknie oporu. Stąd wcześniejsze przygotowania do prowadzenia działań nieregularnych, partyzanckich, w razie okupacji kraju powinny być na tyle konkretne, aby potencjalny agresor nie miał co do tego żadnych wątpliwości. To zaś utwierdziłoby go w przekonaniu, że okupowanie Polski będzie kosztowne i trudne, a ewentualne korzyści wątpliwe.
Podstawową zasadą działań nieregularnych jest unikanie walki tam, gdzie wróg jest silny i atakowanie w miejscach, gdzie jest słaby. Grupy bojowe podziemia zbrojnego wykorzystując atut poparcia ze strony własnej ludności, dobrą znajomość terenu mogą zadawać dotkliwe straty zwłaszcza na terenach zurbanizowanych. Przypomnijmy, że największa polska zbrojna organizacja podziemna, Armia Krajowa, działała głównie na terenie miast, tam gdzie były znaczne siły okupanta. Metodą było unikanie tworzenia dużych oddziałów partyzanckich. Na ogół żołnierze AK na co dzień nie odróżniali się od innych mieszkańców okupowanego kraju. Mieli jednak swoje przydziały służbowe do konkretnych jednostek, przechodzili szkolenie i w razie konieczności byli wzywani do wykonywania zadań bojowych. Po ich zakończeniu wracali do swych cywilnych zajęć. W ten sposób jednostki AK unikały zniszczenia. Ten rodzaj działań zaczęto po latach nazywać „partyzantką miejską”. Prekursorem takiego rodzaju działań nieregularnych była Armia Krajowa. Wydaje się, że doświadczenia AK w tym zakresie wymagają dokładnego przestudiowania.
Problem trudnym do rozwiązania będzie zapewne wcześniejsze przygotowanie odpowiednich kadr dla przyszłej partyzantki. Wiadomo, że nie każdy żołnierz armii regularnej nadaje się do walki podziemnej, do działań nieregularnych. W czasie drugiej wojny światowej organizatorami polskiej konspiracji zbrojnej byli wprawdzie zawodowi oficerowie WP, ale w większości mieli oni doświadczenie konspiracyjne działając u zarania niepodległości w Polskiej Organizacji  Wojskowej i w oddziałach partyzanckich na Kresach Wschodnich oraz w akcjach powstańczych na Śląsku i w Wielkopolsce. Z czasem jednak coraz większą rolę w konspiracji zaczęli odgrywać wojskowi niezawodowi, oficerowie i podoficerowie rezerwy. Dziś nie ma w Polsce wojskowych z doświadczeniem działalności w konspiracji wojskowej. Będzie też chyba trudno zawodowym wojskowym przyjąć założenie, że armia regularna jest niejako z góry spisywana na straty, natomiast o trwałości oporu ma decydować jakieś wojsko konspiracyjne. Może też powstać obawa, że skoro wojsko regularne nie obroni kraju i czeka nas walka w podziemiu, to obecne wydatki na siły zbrojne są zbędne. Nic podobnego. Nowoczesna i dobrze wyszkolona armia stanowi główny czynnik odstraszający agresora. Tylko takie wojsko jest zresztą zdolne przygotować struktury i ludzi do działań nieregularnych. Nie byłoby Armii Krajowej i innych polskich organizacji zbrojnych, gdyby przed 1939 rokiem Wojsko Polskie nie przeszkoliło setek tysięcy ludzi. Warto też wspomnieć, że zanim doszło do wojny polskie dowództwo przygotowywało konspiracyjne struktury, które po wybuchu wojny miały działać jako tzw. dywersja przyfrontowa. Oddział Drugi SG WP zakładał tajne magazyny broni i materiałów wybuchowych oraz gromadził środki łączności.  Werbowano przyszłych dowódców grup dywersyjnych spośród oficerów rezerwy, byłych powstańców śląskich i wielkopolskich, dawnych członków POW. Stosunkowo szybki rozwój konspiracji zbrojnej po klęsce w kampanii polskiej 1939 roku miał swoje źródła w poczynionych przedtem przygotowaniach.
Polska potrzebuje współczesnej strategii odstraszania opartej o dwa czynniki: nowoczesną i silną armię i wiarygodny zamiar działań nieregularnych. Polsce potrzebna jest wielowarstwowa koncepcja działań obronnych z uwzględnieniem doświadczeń z przeszłości. Mamy alternatywę – przygotujemy się do masowych działań nieregularnych, czym odstraszymy nieprzyjaciela, Polska będzie bezpieczna i… nie trzeba będzie toczyć partyzanckich walk, albo oprzemy obronę kraju na małej armii regularnej, a po pokonaniu jej przez wroga trzeba będzie podjąć działania partyzanckie, jak to się stało po wrześniu 1939 roku.

https://www.youtube.com/watch?v=sYougXOpQs8


Jarosław Marek Rymkiewicz: Polska musi mieć potężną armię, bo ma potężnych i okrutnych sąsiadów.
Ale, oprócz armii: trzeba przekonywać Polaków, że są żołnierzami Rzeczpospolitej - muszą jej bronić, bo bez nich ona upadnie, a bez niej ich nie będzie.  

Polegli w katastrofie lotniczej pod Smoleńskiem:

Generał Andrzej Błasik

Generał Franciszek Gągor

Generał Włodzimierz Potasiński


Nie bylibyśmy w stanie powstrzymać rosyjskiego ataku, wystarczy spojrzeć na potencjał obu armii. Dlatego tak ważne powinny być dla nas NATO i strategiczne stosunki ze Stanami Zjednoczonymi - mówi gen. Roman Polko, były dowódca GROM i były zastępca szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego. W wywiadzie dla tygodnika "Do Rzeczy" wojskowy nakreślił scenariusze potencjalnych konfliktów między Rosją a Polską.
Według generała, gdyby Polska została zaatakowana ze Wschodu, to wrogie wojska zatrzymałyby się dopiero na linii Wisły, a odparcie ewentualnego natarcia Rosji należy ściśle powiązać z reakcją NATO.
Wiele zależy od tego, jak traktowany byłby artykuł 5 paktu. Tylko nam hurraoptymistom w Polsce, wydaje się, że NATO nas w takiej sytuacji obroni bezwarunkowo. (...) Jeśli Polska nie będzie dbała o swoje siły zbrojne, to nie będzie chętnych, by nam pomoc. Jeżeli nie byliśmy gotowi pomagać Turkom, którzy swego czasu czuli się zagrożeni, to w chwili, gdy my znajdziemy się w niebezpieczeństwie, również - zgodnie z artykułem 5 - dostaniemy pomoc w postaci listu wspierającego albo transportu 10 sztuk broni. I może pytania, czy potrzebujemy więcej - twierdzi gen. Polko.



Były dowódca GROM-u ocenił jednak, że klasyczny konflikt zbrojny w stylu II wojny światowej jest dziś mało realny, natomiast nie można wykluczyć ograniczonych akcji, które mogłyby zdestabilizować sytuację w Polsce. - Bardziej prawdopodobne są operacje o mniejszym zakresie - na przykład akcje sił specjalnych podających się za terrorystów, choćby czeczeńskich, na ograniczonym terytorium Polski - ocenił.

Gen. Polko nie wyklucza także "wariantu gruzińskiego", czyli podważania integralności Polski przez Rosję tak, jak ma to miejsce w przypadku Gruzji i jej republik - Abchazji i Osetii Południowej. - Taki scenariusz jest znacznie bardziej realny i rozgrywałby się z zaskoczenia. Możemy się więc spodziewać, że agresor dysponowałby przewagą pozwalającą mu wejść na nasze terytorium. (...) Tu właśnie mam największe obawy. W przypadku na wzór gruziński nie będziemy w stanie odbić własnego terytorium, a wsparcie będzie bardziej symboliczne. Na taki wariant trzeba się przygotować, bo on wcale nie jest wykluczony. Konflikt może pojawić się na przykład na tle rozliczeń energetycznych - ktoś może zgłaszać pod naszym adresem nawet bezpodstawne zarzuty o nieuregulowanie płatności za dostawy i próbować czasowo zająć nasze terytorium - kreśli wizję potencjalnego konfliktu gen. Polko.

Generał twierdzi, że Polska ma w tej chwili około 20% sił, które są sprawne i można je prezentować za granicą. - Reszta to muzeum - mówi. Według niego nadzieją na poprawę tego stanu są żołnierze, którzy brali udział w misjach i mają wyższe oczekiwania wobec armii.

Były dowódca GROM zastrzega jednak, że liczba żołnierzy na misjach jest zbyt mała, a powierzone zadania mają zbyt wąskie spektrum, by mówić o konkretnej użyteczności bojowej przy okazji konfliktu zbrojnego w Polsce. - Ci żołnierze są zahartowani w boju, sprawdzili się, wiedzą, jak wygląda wojna. Pytanie jednak, czym mają zatrzymać obce wojska? Nasz kontyngent wynosił 2-3 tys. żołnierzy. To maksymalnie brygada. To nie jest potencjał, który byłby w stanie stawić silny opór siłom, które są na Wschodzie - mówi, podkreślając jednak, że dzięki misjom "przestaliśmy mieć armię malowaną".

Kawaleria.

https://www.youtube.com/watch?v=s2ofGK_FV34

HUSARIA

Polska i litewska formacja zbrojna sławna w całej Europie i na świecie. Największe sukcesy Husaria święciła od początku XVI w., do końca XVII. W tak niespokojnych czasach, w jakich przyszło jej służyć, Husaria nawet przez okres przeszło stu lat nie poniosła poważniejszej porażki, zwyciężając w bitwach między innymi wojska moskiewskie, szwedzkie, tatarskie, tureckie. 

„Pod Kłuszynem to właśnie husaria stanowiła zdecydowaną większość sił Rzeczypospolitej i to ona w głównej mierze zadecydowała o zwycięstwie.”

„Nam husaria jest szczególnie bliska, dlatego można tu znaleźć o niej sporo informacji.”

„Gdy [husarze] szarżują pełną szybkością z nastawionymi kopiami, nic nie jest w stanie im się oprzeć”

„Husarze nie cofają się nigdy, puszczając konia w całym pędzie, przebijają wszystko przed sobą”

„Rozkazał wszystkim swoim dowódcom brygad i pułków żeby, kiedy husarze czy też kopijnicy uderzą na nich, rozstąpili się [ze swoimi wojskami] i dali ujście ich [husarzy] wściekłemu naporowi, który, jak on wiedział, nie mógł być wtedy wytrzymany przez żadną siłę ani taktykę.”

Husaria pokonywała nawet wielokrotnie liczniejszego wroga. Husaria wyposażona w zbroje, 5-6-cio metrowe kopie, tarcze, skóry dzikich zwierząt (lamparcie, tygrysie, rysie, niedźwiedzie i wilcze) oraz charakterystyczne skrzydła, choć nie zawsze. Atakowała w pełnym galopie. Atak Husarii był dla przeciwnika zazwyczaj ostatnim w jego życiu, niezwykle przerażającym widokiem, a dla postronnego obserwatora przepięknym i zdumiewającym
O genezie słowa husarz
Zdaniem Marka Plewczyńskiego

„Geneza terminu husarz, ginąca gdzieś w mrokach średniowiecza, pozostaje nadal kontrowersyjna. Według jednych opinii, węgierskie słowo husarz miało pochodzić z języka południowosłowiańskiego. U Dalmatyńczyków husar oznaczał w XII w. zarówno rozbójnika, jak i konnego jeźdźca. W serbskim güsār oznacza korsarza, pirata i rozbójnika morskiego. Na gruncie jakiego języka oraz w jakim czasie i na jakim terenie (słowiańskim czy też węgierskim) wyraz gusar przeszedł w husar – na to pytanie musieliby się wypowiedzieć językoznawcy. W każdym razie już w XIV w. terminem husarstwo określano dokonywanie szybkich, gwałtownych napadów rabunkowych na łodziach i na koniach [...]. Według innych poglądów, termin husar jest wyłącznie węgierskiego pochodzenia będąc zbitką wyrazów husz (dwadzieścia) i ar (dobra ziemskie, lenno).”

Jeszcze głębiej w przeszłość sięga Richard Brzezinski, pisząc:

„Tenth-century Byzantine military manuals mention light cavalry known as chosariori or chonsariori, recruited from Balkan peoples, especially Serbs, and ‘ideal for scouting and raiding’. Their name, now routinely translated by Byzantine historians as ‘hussar’, probably derives in turn from cursores – ‘runners’, a late Roman class of light cavalry.”

„Wprawdzie jedni i drudzy byli uzbrojeni identycznie, w tarcze i kopie, to jednak Serbowie [racowie] nie przywdziewali żadnego uzbrojenia ochronnego, natomiast Polacy, Węgrzy czy Rusini walczący jako husarze mieli pancerze, a później (co najmniej od 1527 r.) również i przyłbice [...]”

Przełomowym okresem w historii husarii było panowanie Stefana Batorego. Z nim to wiąże się reformę, wprowadzającą w tej jeździe – analogicznie do tego, co miało miejsce w jego ojczystym Siedmiogrodzie – uzbrojenie płytowe. Odtąd tarcza zanika na rzecz półzbroi husarskiej, noszonej czy to na kolczudze, czy też bez niej. Panowania kolejnych królów nie były już tak rewolucyjne dla wyglądu husarii. Zmiany następowały nie tyle w samym jej wyglądzie, co w organizacji (np. dążono do ograniczenia wielkości pocztów, po to, aby w chorągwiach było jak najwięcej towarzyszy) i w sferze taktyki (np. pojawienie się nowej jednostki taktycznej, tj. szwadronów).
Husaria polska różniła się od węgierskiej, a ta różnica ta była przede wszystkim jakościowa. Na początku XVII w. Lubieniecki wyjaśniał, że gdy: „Król [Batory] najprzód do Polski przyjechał, tedy zastał wojsko w Polszcze bardzo konne i na dobrych koniach, dojrzałe w leciech i we wzroście ludzi, nie węgierskie giermki i parobki. Co król za dziw Węgrom ukazował, bo inakszych ludzi, ani koni u nas na ten czas nie popisywano (nie wpisywano w rejestr wojska/nie zaciągano do wojska)” Ta różnica w jakości była dostrzegalna nie tylko w czasach Batorego. Różnica ta była szczególnie widoczna w następnym stuleciu. W XVII w. husarze węgierscy odrzucają kopie i zbroje – ewoluują w kierunku lekkiej jazdy (huzarów). W tym samym stuleciu husaria polska trwa w formie, którą przybrała pod koniec wieku XVI. Czyli pozostaje jazdą noszącą uzbrojenie płytowe i walczącą kopią. A jeśli już o kopii mowa, to ta najważniejsza broń husarza, tylko w Polsce osiągnęła długość przeszło 6 m, co pomagało polskim husarzom pokonywać pikinierów. Kopie węgierskich husarzy były ok. 1,5 m krótsze.

Uzbrojenie zaczepne
Oprócz wspomnianej już długiej kopii, husarze w okresie po r. 1576 używali: pałasza (lub zamiennie długiego koncerza), szabli, pistoletów (lub rusznicy) oraz broń obuchową (czekan, nadziak). Bywało, że zamiast długich kopii używano kopii połowicznych (o długości ok. 3,3 m). Gdy sytuacja do tego zmuszała, używano czy to substytutów kopii, czy też zwykłych dzid. Sporadycznie husarze sięgali i po łuki.

Skrzydła
Najbardziej rozpoznawalnym elementem husarza polskiego są skrzydła. Ich użycie bojowe jak dotąd było kwestionowane. Nie mam jednak dzisiaj wątpliwości, że skrzydeł używano także w walce a nie tylko na paradach- np Kłuszyn 4.07.1610 r. o czym świadczą liczne i wiarygodne źródła.
Było kilka sposobów mocowania skrzydeł (na tarczach, przy siodle, na plecach; malutkie „skrzydełka„ mocowano i do szyszaków), tak jak i różnego typu skrzydeł używano (”naturalistyczne”, tzn. podobne w kształcie do skrzydła ptaka; także skrzydła w postaci drewnianej listwy w którą wpinano pióra).
Nawiązując do Stefana Batorego, skrzydła były używane „dla postrachu i okazałości”. Wbrew powszechnemu przekonaniu, nie szumiały na wietrze.

Taktyka
Husaria była przede wszystkim jazdą kopijniczą. Co za tym idzie podstawowym sposobem jej walki była szarża w zwartym szyku z kopiami, które kruszono na przeciwniku. Husaria mogła jednak wypełniać zadania innych formacji. Gdy kopii brakowało, mogła walczyć jak kirasjerzy (pałaszem i bronią palną). W pewnych okolicznościach, husarze zsiadali z koni, walcząc jako piechota (używano wtedy skróconych kopii jako pik, lub też długiej broni palnej, którą husarze wozili na wozach). Husarze brali także udział w harcach przedbitewnych i w pogoni za rozbitym przeciwnikiem. Była to więc jazda uniwersalna, lecz ze względu na jej wysoki koszt i specyfikę, najkorzystniej było jej używać do zadań, dla których powstała, czyli do przełamujących szarż. Co decydowało o sukcesach i skuteczności husarii polskiej?
Przyczyny sukcesów
Przyczyny były i złożone, i uniwersalne zarazem. Wysokie morale husarzy, bardzo dobre wyposażenie i wyszkolenie, duże doświadczenie, dobre dowodzenie… To podstawowe czynniki, które każdej armii i formacji wojsk w historii wojen pomagały zwyciężać. Pomagały i husarii. Pewną specyfiką husarii było to, że kontynuowała ona tradycje jazdy rycerskiej, gdy ta zanikała (aż w końcu zginęła) już w Europie. Mogła więc husaria w pewnych okresach i pewnych wojnach być swego rodzaju nowością dla przeciwnika z którym przyszło jej walczyć. Pojawiający się w takiej sytuacji element zaskoczenia można było odpowiednio wykorzystać. Charakterystyczne jest to, że swoje największe sukcesy odnosiła husaria wtedy, gdy przeciwnik – nie doceniając husarii, czy też po prostu nie znając jej możliwości – wychodził w otwarte pole i tam próbował jej stawić czoło (np. pod Kircholmem 27 IX 1605, czy też pod Chocimiem 7 IX 1621).

Linki do ciekawych portali i stron o wojskowości polskiej:
http://www.dobroni.pl/
http://www.kwp-warszyc.fc.pl/
http://www.ww2.pl/?

Ciekawostki husarskie

• Przez ponad wiek husaria nie odniosła porażki.
• Husaria odnosiła zwycięstwa nawet nad pięciokrotnie liczniejszym przeciwnikiem.
• Pod Curtea de Argesz (1600) 5-krotnie liczniejsza armia wołosko-mołdawska pierzcha z pola bitwy.
• Kircholm 1605- liczni najemnicy zaciągnęli się do armii szwedzkiej z zastrzeżeniem, że nie będą musieli walczyć z już wówczas bardzo znaną polską jazdą. Dowództwo szwedzkie musiało im znacznie podnieść żołd, gdy okazało się, że jednak przyjdzie im walczyć z Husarią. W wyniku bitwy większość z nich poniosła śmierć- straty szwedzkie wyniosły ok. 7000 żołnierzy, gdy po stronie polskiej 100 (słownie: stu).
• Kłuszyn 1610- ze względu ogromną przewagę liczebną Rosjan, niektóre chorągwie husarii musiały nawet dziesięć razy szarżować na przeciwnika. Na polu bitwy, na którym po obu stronach walczyło przeszło 40.000 osób po stronie polskiej poległo ok 220 walczących, w tym ok. 100 husarzy, po stronie nieprzyjaciela ponad 5000 poległych.
• 1621- Chocim- 8000 husarzy - największa liczba husarzy na polu bitwy. Szarża husarii spędziła z pola 15-krotnie liczniejsze wojska tureckie, na widok czego młody sułtan Osman II rozpłakał się z żalu i bezsilności
• 1660 - Połonka- Husarz litewski przebił kopią 6-ciu Moskali jednocześnie.
• 1683 - Wiedeń- sprzymierzone wojska austriackie i niemieckie spowolniły atak by móc podziwiać szarżę Husarii na armię turecką.
• Szabla husarska - uznawana przez wielu za najlepszą szablą bojową w historii.
• Podczas bitwy zazwyczaj ginęło 3-4 razy więcej koni husarskich niż samych husarzy. Służba husarza w ogóle charakteryzowała się bardzo niską śmiertelnością.
• Najmłodszym „husarzem” był syn Samuela Łaszcza, który został wpisany wraz z własnym oddziałem do hetmańskiej chorągwi zaraz po urodzeniu, by „zaraz z pieluch służyć zaczął”.
• Husarzem, który zrobił największą karierą był Stefan Czarniecki - z towarzysza w 1637 do hetmana polnego w 1665.
• Jedyny zanotowany pojedynek husarski miał miejsce w 1607 roku. Husarz Piotr Łaszcz wyzwał husarza Joachima Ślaskiego na pojedynek na kopie i w czasie walki zabił go pchnięciem w głowę.
• Skąd kawa w Wiedniu? Legenda mówi, że po zwycięstwie pod Wiedniem wojsk (głównie Husarii) dowodzonych przez Króla Jana III Sobieskiego, w obozie pokonanej armii tureckiej znaleziono worki z ziarnem kawy, której działanie odkrył również walczący pod Wiedniem Jerzy Kulczycki i otworzył pierwszą kawiarnię w Wiedniu. Jest jeszcze druga legenda - że Kulczycki wykradł z obozu wroga worki z kawą, którą pierwotnie uznano za paszę dla wielbłądów. Wydaje się jednak ona nieprawdopodobna, ponieważ w przeszłości Kulczycki bywał w Turcji i musiał znać to cudowne ziarno.

Mity o Husarii

• Husarze nigdy nie montowali skrzydeł do walki, a wyłącznie do parady - FAŁSZ- między innymi obraz bitwy pod Kłuszynem Boguszewicza namalowany w 1620r pod okiem samego hetmana Żółkiewskiego przedstawia husarzy posiadających skrzydło przy siodle w boju. Potwierdzają to również inne źródła. Również znajdujący się w Olesku obraz bitwy pod Wiedniem ukazuje husarzy w boju ze skrzydłami. Zachowało się wiele wiarygodnych źródeł wizualnych i tekstowych dyplomatów, zagranicznych posłów, żołnierzy obcych armii, historyków- świadków tamtych wydarzeń potwierdzających fakt użycia skrzydeł w boju oraz opisujących ich domniemane działanie na polu bitwy. A zatem- nie zawsze, nie wszyscy, ale husarze stosowali skrzydła montowane przy siodłach i na plecach również w boju- w walce.
• Husarze zawsze nosili skrzydła mocowane na plecach- FAŁSZ- do końca lat 20-tych XVII wieku husarze jeśli montowali skrzydła, to do siodła lub nie montowali ich wcale. W późniejszym okresie husarze mogli również montować skrzydła do pleców lub siodła, choć duża część nie mocowała ich wcale.
• W filmie „Rok 1612″ husarze mają skrzydła na plecach, dodatkowo wygięte w „S” - FAŁSZ - w 1612, jak to pokazuje obraz Boguszewicza mogli co najwyżej mieć proste skrzydła przy siodle.
• Husarze nigdy nie montowali skrzydeł do walki, a wyłącznie do parady - FAŁSZ- między innymi obraz bitwy pod Kłuszynem Boguszewicza namalowany w 1620r pod okiem samego hetmana Żółkiewskiego przedstawia husarzy posiadających skrzydło przy siodle w boju. Potwierdzają to również inne źródła.
• Towarzysze husarscy nie ubierali skór wilka - czynili to tylko pocztowi - FAŁSZ- towarzysz husarski Paweł Krajewski schwytany przez Szwedów przed bitwą pod Kircholmem ubrany był w skórę wilka.
• Husarze, jako jazda ciężka używała ciężkich koni - FAŁSZ- zbroja husarska wbrew pozorom nie była szczególnie ciężka. Napierśnik mógł ważyć ok 7kg. Konie husarskie były średniej budowy i łączyły w sobie szybkość i wytrzymałość. Koń husarski był najkosztowniejszym „elementem wyposażenia” husarza.
• Koniec świetności husarii i jej upadek spowodowany był rozwojem broni palnej - FAŁSZ- do samego końca śmiertelność husarzy w wyniku ostrzału była bardzo niska.
• Wg obrazu Matejki husarze byli obecni podczas wjazdu Chrobrego do Kijowa w 1018 roku - FAŁSZ - po prostu fałsz.
• Husarze walczyli pod Grunwaldem w 1410 roku - FAŁSZ - j.w.- husaria pojawiła się w Polsce prawie sto lat później  

Bitwy, zwycięskie, w który husaria odegrała ważną rolę:

 Chocim, wrześnień 1621. (śmierć rannego w bitwie hetmana Chodkiewicza)

Chocim, listopad 1673. (pod wodzą Jana III Sobieskiego)

 Kircholm, 27 września 1605.

 Wiedeń, 12 września 1683.

 Orsza, 8 września 1514.

Kościół Katolicki

Sanctam Catholicam Ecclesiam

 Katedra św. Jana w Warszawie

Oczywiście Kościół Polski, to Kościół katolicki, od 966 roku. 
Do refleksji na temat udziału kościołów życiu społeczeństw skłania na co dzień i od święta wiele powodów. Dzisiaj mnie do takowej skłoniła okazja dnia będącego uroczystością wspomnienia świętego Jana Marii, patrona proboszczów.

Kościół na świecie ma wypływ na Kościòł w Polsce, zaś proboszczowie w codziennym życiu Kościoła mają znaczenie podstawowe, ponieważ to oni nadają jemu charakter.

Kiedy czytamy opracowania historyczne dostrzegamy w nich głownie hierarchów, bo to oni zawierali pakty monarchami, udzielali się publiczne lub politycznie, ale w codziennym życiu parafii to proboszczowie nadawali i nadają jej kierunek, od nich zależy jak to życie będzie wyglądać.
Od spraw drobnej wagi do spraw wagi pierwszorzędnej, proboszczowie mają moc decyzyjną. Naturalnie w drobiazgach biskupi nie chcą i nie mogą mieć udziału, to zostawiają proboszczom, ale i w sprawach poważniejszych pytają ich o zdanie, bowiem ich opinia jest istotna.
Niestety, z rożnych powodów władze kościelne ulegają władzom świeckim, jak na przykład w sprawie pogrzebów, które już bardzo rzadko widać na ulicach, bowiem odchodzi się od konduktów przechodzących ulicami miast,, aby nie blokować ruchu pojazdów.

Kościół polski jest nierozwalanie związany z historią naszego kraju, bowiem jest z nim od początku państwowości, chrzest Polski poprzez chcrzest księcia Mieszka I to 966 rok a chrzest np. miasta Gdańska 997 rok.
Kościół musi zwierać szeregi, musi być przygotowany na dawanie odporu wrogom, zwłaszcza lewactwu, bowiem ataki nie ustają i nie będą ustawać, dziś mają większą siłę, bowiem ludzie coraz bardziej wierzą mediom, władzom, uniwersytetom.

http://www.youtube.com/watch?v=352ceUQniow

Profesor Ryba celnie pisze na swoim blogu (9/10/203):

"Jak Polska długa i szeroka polskie media mnożą informacje i gigantyczną liczbę komentarzy o „pedofilii w Kościele”.
Na bazie kilku dosłownie przykładów (dodajmy: oskarżeń bynajmniej jeszcze niepotwierdzonych sądownie) pojawiła się teza, jakoby Kościół katolicki był wylęgarnią pedofilii i wszelkich możliwych zboczeń. Postronny obywatel mógłby żywić ogromne obawy, by wysyłać swoje dzieci na lekcje religii, wszak tam już czeka na nie ksiądz pedofil.
Skala nagonki propagandowej jest tak niewyobrażalna, że można ją chyba tylko porównać do takowej nagonki na społeczność Jedwabnego w czasie publikacji „Sąsiadów” Jana Tomasza Grossa. Nie ma dnia, żeby nie rozważano wszelkich możliwych działań (lub ich braku) prokuratury, władz kościelnych itp. Jest to niekończący się serial. Żaden morderca, żaden zbrodniarz nie jest tak szczegółowo obnażany, jak duchowny, który rzekomo dopuścił się pedofilii. Zachodzi pytanie, jaki jest cel tej nagonki? Wszak rozważane przykłady wykroczeń nie dotyczą nawet jednego promila duchownych katolickich w Polsce. Są to przypadki tak marginalne, że nie sposób o nich długo mówić.
 O co więc chodzi? Na pierwszy rzut oka można by stwierdzić, że chodzi o pieniądze. Już pojawiły się głosy, by Kościół płacił odszkodowania dla pokrzywdzonych dzieci. Wydaje się jednak, że walka jest o wiele poważniejsza. Już od dłuższego czasu próbuje się na grunt polski, w tym na grunt szkolny, wprowadzić ideologię gender, łącznie z najbardziej demoralizującymi pomysłami „edukacji seksualnej” dzieci przedszkolnych. Raz za razem silny opór katolików powoduje zblokowanie najbardziej drastycznych rozwiązań, które już dawno zagościły w środowiskach zachodniej Europy.
Polski opór jest możliwy nade wszystko ze względu na silny Kościół katolicki i jego duży wpływ na społeczeństwo polskie. Jeśli weźmiemy pod uwagę to, co dzieje się w otoczeniu międzynarodowym, nie ulega wątpliwości, że kręgi lewackie szykują kolejny atak na polskie dzieci i na polskie prawodawstwo (legalizacja „małżeństw” homoseksualnych itp.). Nie ulega zatem wątpliwości, że dzisiejszy atak medialny na duchownych, piętrzące się oskarżenia – to nic innego jak przygotowanie artyleryjskie przed kolejną ofensywą genderowców. Chodzi o to, aby przestraszyć ludzi Kościoła, spacyfikować duchowieństwo.
Ewentualne protesty biskupów wobec zalewu powszechnej demoralizacji mają być zduszone. Postawiona zostanie teza, że niech najpierw Kościół zajmie się swoimi problemami (pedofilią wśród duchownych), a potem będzie mógł pouczać innych. Żeby dobrze uzmysłowić sobie to, o co chodzi w najnowszej kampanii medialnej, warto zadać sobie pytanie, dlaczego pierwszy ogień ataku medialnego został wykierowany na arcybiskupa Henryka Hosera, znanego obrońcy życia i przeciwnika ideologii gender. Najpierw podnoszono na piedestał zbuntowanego księdza Lemańskiego, potem poszły oskarżenia o rzekomą bierność arcybiskupa w sprawie pedofilii.
Metoda oskarżania duchownych o wszelakie zboczenia jest dość stara. Przed II wojną światową po opublikowaniu encykliki Piusa XI „Mit brennender Sorge” potępiającej narodowy socjalizm w Niemczech hitlerowcy (Gobels) rozpoczęli potężną nagonkę na duchowieństwo katolickie, oskarżając je o wszelkie możliwe zboczenia. W ten sposób hitlerowcy mogli powiedzieć społeczeństwu niemieckiemu: ci zboczeńcy nie mają prawa nas krytykować, nie mogą wyznaczać norm etycznych.
Wprawdzie dzisiaj ideologie się zmieniły, ale metody propagandowe są podobne. Warto to rozumieć, by nie poddać się łatwo prostym metodom walki z Kościołem. Warto znać techniki manipulacyjne, by nie stać się ofiarą prostej manipulacji. Bez siły autorytetu Kościoła Naród nasz będzie wszak bezbronny w trakcie ataku ideologii najbardziej rujnujących życie społeczne."

Share on facebookWtorek, 15 października 2013 (02:10)

"Dziennikarze TVN przekraczają kolejne granice – uniemożliwili ks. abp. Henrykowi Hoserowi uczestniczenie w debacie różańcowej, jaka miała się odbyć u Ojców Dominikanów w Warszawie na Służewie.

Tuż przed debatą, 4 października, w której miał wziąć udział ks. abp Hoser wraz z Janem Budziaszkiem, jeszcze przed spotkaniem u Ojców Dominikanów dziennikarze TVN domagali się rozmowy z ordynariuszem warszawsko-praskim. Organizatorzy spotkania nie wyrazili na to zgody. Dziennikarze TVN nie przyjęli jednak do wiadomości tej odmowy.

– Grupa reporterska wypadła z krzaków i próbowała zmusić księdza arcybiskupa do wywiadu – mówi w rozmowie z „Naszym Dziennikiem” o. Stanisław Przepierski OP, organizator debaty.

Mimo wyraźnego komunikatu ks. abp. Hosera, który wskazał, że aby przeprowadzić wywiad, należy się wcześniej umówić, chociażby z tego względu, że miejsce na chodniku nie jest do tego najlepsze, dziennikarze nie odpuszczali. Nie pozwolono im przekroczyć furty klasztornej, ale za to jeden z reporterów – Wojciech Bojanowski wszedł na salę wykładową. Dziennikarz znany jest skądinąd z różnych kontrowersyjnych zachowań. Jakiś czas temu uczestniczył jako zakamuflowany student w wykładach w Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu i napisał potem oszczerczy artykuł na temat uczelni.

Ojciec Stanisław Przepierski zauważył dziennikarza siedzącego z tyłu sali, podszedł do niego i poprosił o pokazanie akredytacji. Mając na uwadze, że zachowanie reportera nosiło znamiona prowokacji, gospodarz spotkania poprosił go o wyjście. Ten przez kilkanaście minut lekceważył prośby organizatora. To z kolei wzbudziło irytację uczestników spotkania. W chwili, gdy ks. abp Hoser wchodził do sali, dziennikarz przesiadł się do pierwszego rzędu.

– Poinformowałem zebranych, że mamy „gościa specjalnego” z TVN i zapowiedziałem, że nie rozpocznę spotkania, dopóki nie opuści on sali – wyjaśnia dominikanin. Niestety, Bojanowski nie zamierzał wychodzić. Jako że atmosfera stawała się coraz bardziej napięta, ks. abp Hoser zaproponował, aby spotkanie przełożyć na inny termin. Ostatecznie piątkowe spotkanie odbyło się bez udziału księdza arcybiskupa.

Kiedy po decyzji opuszczenia sali sekretarz ordynariusza warszawsko-praskiego udał się po samochód, żeby podjechać przed furtę, dziennikarze TVN ruszyli za nim, wkraczając na prywatny teren klasztoru Dominikanów.

Komentując zachowanie reporterów stacji TVN, prof. Piotr Jaroszyński, kierownik Katedry Filozofii Kultury Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, podkreśla, że wszystko sprawia wrażenie, iż zostali oni oddelegowani przez swoje szefostwo na tzw. odcinek walki z Kościołem.

– Chodzi przede wszystkim o osaczenie tych hierarchów, którzy publicznie jednoznacznie przeciwstawiają się legalizacji metody zapłodnienia in vitro oraz ideologii gender. To są obecnie dwa priorytety opanowującego Polskę neototalitaryzmu, stąd ci, którzy się temu przeciwstawiają, uznani są za „wrogów klasowych” czy „wrogów postępu”, których należy prześladować, dyskryminować, nękać, szydzić, szkalować etc. – mówi.

– Do grona takich szlachetnych i odważnych postaci polskiego Kościoła należy dziś ks. abp Henryk Hoser i dlatego właśnie poddawany jest nieustannej nagonce medialnej ze strony środowisk lewicowo-liberalnych, które nienawidzą wyrazistego polskiego Kościoła, gdy zabiera głos w sprawach nie tylko religijnych, ale i moralnych. Tym bardziej więc jako katolicy musimy stanąć murem w obronie naszego arcybiskupa – dodaje."

Kościół Polski musi przestać być zakładnikiem mediów, musi przestać się ich bać. To się nie stało za poprzednich papieży, choć przecież za Jana Pawła II była, zwłaszcza w okresie PRL, inna sytuacja, za Benedykta XVI zaś nastąpiło narzucenie narracji lewackiej kościołowi. Teraz jednak, za Franciszka, są takie możliwości, bowiem jest to Papież jeszcze bardziej otwarty, sugerujący wielkie zmiany w podejściu hierarchii do wiernych, a ta zmiana musi dodać odwagi i przynieść wyzwolenie z pęt politycznej poprawności.  

"Współczuję przedstawicielom tak zwanego Kościoła otwartego. Żal mi ich. Dyżurna znawczyni Kościoła katolickiego red. Wiśniewska nie może przyjąć innego pojmowania rzeczywistości od tego, jaki naświetlany jest, z mozołem, od dekad z gmachu przy ul. Czerskiej.

Redakcja „Naszego Dziennika” ośmiela się bronić i wstawiać za ks. abp. Michalikiem i chyba w ogóle jako jedyne środowisko tak odważnie i naturalnie wspiera atakowanych liderów (nie tylko przecież ks. abp. Michalika, także w ostatnim czasie ks. abp. Hosera). A to nie może się podobać.

Toż to skandal. Główna i obowiązująca w mainstreamie linia została jasno nakreślona, niszczenie, deptanie godności i autorytetu pasterzy Kościoła w Polsce stają się codziennością, zatem jak można ich NAGLE bronić? I to w takim stylu?, grzmi zniesmaczona i oburzona red. Wiśniewska.

Nie przeszkadza jej, słowem nawet nie wspomina, o karygodnej wypowiedzi red. Lisa, który mówiąc o arcybiskupie Michaliku, określił go mianem „prymitywa”. Tu nie ma oburzenia. Takie szkalowanie publiczne jest dozwolone.

Rzucanie gromów i oskarżeń, wynoszenie się w swojej pysze ponad atakowanych pasterzy, jakże są znamienne w obliczu niedzielnej Ewangelii, którą warto zadedykować red. Wiśniewskiej. Tym bardziej że biskupi popełniają, jak każdy człowiek – błędy, o czym zresztą otwarcie pisali, mówili, a nawet oświadczali, prosząc o przebaczenie. Socjalliberalnym mediom mało, chcą dalej niszczyć.

Największym zagrożeniem dla Kościoła są właśnie ludzie, którzy bezlitośnie, bez miłości, wynosząc się w swoich oczach, szukając haków, wietrząc wszędzie spiski, złe intencje i zamiary, domagają się monopolu na Prawdę, jak faryzeusze chcą budować jedyną słuszną narrację. Niby są w Kościele, niby go promują, niby chcą jego dobra, ale głoszona przez nich doktryna jest zupełnie obca, zewnętrzna w stosunku do źródła Prawdy Chrystusowej zawartej w Kościele.

Prawdopodobnie wielkim szokiem dla redaktorów tej proweniencji jest postawa katolików, którzy obserwując szokujące i zgubne w swych konsekwencjach ataki na pasterzy SWOJEGO Kościoła, ośmielają się okazać solidarność, miłość i gestami sympatii chcą podnieść na duchu zgnębionych liderów.

Tak. To musi być szok, że w Polsce nie każdy myśli jak jedyna, możliwa opcja ideologiczna, że nie każdy chce kroczyć drogą jaśnie oświeconych redaktorów z Czerskiej, że są jeszcze ludzie sumienia w Kościele katolickim, a wznoszony z takim natchnieniem postmodernistyczny kościółek, budowany na piasku ideologii cywilizacji śmierci, nie tylko nie każdego przekonuje, nie tylko zniesmacza i odstrasza, ale jest rozpoznany jako zagrożenie dla życia, Prawdy, wiary, godności i sprawnie demaskowany."

Dodane: 08/11/13

"Posłowie uczcili 65.  rocznicę śmierci kardynała Augusta Hlonda. Sejm oddał także hołd polskim żołnierzom 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, którzy brali udział w bitwie pod Lenino.

Za uchwałą w sprawie uczczenia 70. rocznicy bitwy pod Lenino było 432 posłów; nikt nie był przeciwko, od głosu wstrzymała się jedna osoba. Uchwałę związaną z 65. rocznicą śmierci kardynała Augusta Hlonda poparło 379 posłów, 55 było przeciwko, a 6 osób wstrzymało się od głosu.

Głosowania poprzedziła burzliwa debata. Przed głosowaniem ws. kard. Hlonda Roman Kotliński (Twój Ruch) przekonywał, że bohater uchwały „był wielkim patriotą, niestety watykańskim, a nie polskim”.  Powiedział, że kardynał opuścił Polskę 13 września 1939 r. „jako jeden z pierwszych oficjeli, wyjechał na salony watykańskie”.

Okupację spędził w Watykanie i na Riwierze Francuskiej, gdzie został zatrzymany na krótko przez gestapo. Zdaniem podziemnej prasy francuskiej był konfidentem gestapo, są na to dowody

- mówił Kotliński. Stwierdził też, że po przybyciu do Polski kard. Hlond odmówił potępienia pogromu kieleckiego i pogromu krakowskiego, a także że „optował za tym, by odbudowywać kościoły zamiast sierocińców i szpitali”.

Na jego wypowiedź zareagował Zbigniew Girzyński (PiS). Wystąpienie Kotlińskiego uznał za skandaliczne, pytał, czy komisji, która opiniowała projekt uchwały, znane były fakty, że kard.  Hlond wyjechał z Polski na prośbę władz emigracyjnych, by w Watykanie bronić spraw Polski.

Dyskusji nie zakończyło przyjęcie uchwały. Przed kolejnym głosowaniem, ws. bitwy pod Lenino, Kotliński ponownie zabrał głos i zaprotestował przeciwko zestawianiu tych dwóch punktów głosowań.

Uważamy za skandal zrównywanie bohaterów spod Lenino, którzy zginęli za naszą wolność, ze zdrajcą ojczyzny, jakim był prymas Hlond

- powiedział. Po tych słowach marszałek Sejmu Ewa Kopacz przerwała obrady i zwołała Konwent Seniorów, na którym zdecydowano się wnieść wniosek do komisji etyki przeciwko Kotlińskiemu.

Uchwałę ws. bitwy pod Lenino przygotował klub SLD. Autorzy podkreślili w niej, że chcą oddać hołd „wszystkim żołnierzom, którzy podczas II wojny światowej złożyli daninę krwi, walcząc o Polskę.  „Polscy kombatanci - niezależnie od tego, czy do kraju szli z Zachodu, czy ze Wschodu - zasługują na szacunek” - czytamy w uchwale.

12 i 13 października 1943 r. w okolicach Lenino na Białorusi bitwę z Niemcami stoczyła radziecka 33. Armia Frontu Zachodniego, w skład której wchodziła polska 1. Dywizja Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, dowodzona przez gen. Zygmunta Berlinga. Bitwa była pierwszym bojem polskiej jednostki utworzonej w ZSRR z inicjatywy Związku Patriotów Polskich. W czasie dwudniowych walk zginęło około 1,5 tys. żołnierzy niemieckich, 326 wzięto do niewoli, zdobyto m.in. 58 dział i moździerzy. Straty wśród Polaków wyniosły 512 zabitych lub zmarłych z powodu ran, 1776 rannych i 663 zaginionych.

August Hlond (ur. 1881 r.) po I wojnie światowej organizował Kościół katolicki na polskim Górnym Śląsku. Utworzył w Katowicach kurię, kapitułę i sąd biskupi. Zdecydował o utworzeniu śląskiego seminarium duchownego z siedzibą w Krakowie. Powołał też do życia istniejący do dziś tygodnik „Gość Niedzielny”. W 1926 r. mianowany prymasem Polski stanął na czele Kościoła katolickiego w Polsce.

Po utworzeniu w końcu 1925 diecezji katowickiej mianowany, a 3 stycznia 1926 konsekrowany na biskupa diecezjalnego. 24 czerwca 1926 mianowany arcybiskupem gnieźnieńskim i poznańskim oraz prymasem Polski przez papieża Piusa XI, a 20 czerwca 1927 kreowany kardynałem. Jako prymas wiele wysiłku włożył w organizację Akcji Katolickiej z centralą w Poznaniu powstałej w 1930 r. Brał również udział w licznych międzynarodowych kongresach eucharystycznych oraz zorganizował w 1927 międzynarodowy kongres misyjny w Poznaniu. W 1932 wraz z ks. Ignacym Posadzym utworzył Towarzystwo Chrystusowe dla Polonii Zagranicznej. Prezentował ugodowe stanowisko względem rządu, zarówno przed, jak i po przewrocie majowym, odcinając się zarówno od skrajnej prawicy, jak i lewicy.

9 listopada 1932 został odznaczony Orderem Orła Białego „za wybitne zasługi położone w pracy dla Państwa”. Sprzeciwiał się planom przyjęcia prawa małżeńskiego, które wprowadzało świeckie małżeństwa cywilne i rozwody w całej Polsce (istniały one tylko w zaborze pruskim). Po przewrocie majowym, w listopadzie 1926 uzasadniał konieczność walki z wolnomularstwem w Polsce, podnosząc argumenty, że poza wrogością do chrześcijaństwa, „masoneria to konspiracja zagraniczna, której na Polsce nic nie zależy, ale która potężnej Polski nie chce”.

10 września 1939 r. Prymas został ranny podczas nalotu na stację kolejową w Siedlcach. 14 września przekroczył granicę Polski, udając się początkowo do Rumunii. Tam prezydent Ignacy Mościcki rozważał jego osobę jako kandydata na prezydenta. Zrezygnował z niej jednak, lecz desygnowany na to stanowisko Bolesław Wieniawa-Długoszowski chciał powierzyć mu urząd premiera, z czego prymas zrezygnował.

Po wybuchu II wojny światowej kardynał przebywał na uchodźstwie. Prymas 19 września 1939 roku przybył do Watykanu. Działał tu na rzecz sprawy polskiej poprzez przemówienia w watykańskim radiu, udzielając wywiadów prasie oraz wykorzystując swoje wpływy osobiste. W związku z przygotowaniami Włoch do wojny z Francją musiał opuścić Rzym. Od 9 czerwca 1940 do 6 kwietnia 1943 przebywał w Lourdes, gdzie informował przywódców Zachodu o sytuacji w okupowanej Polsce.

Zmuszony przez rząd Vichy przeniósł się do opactwa w Hautecombe koło Aix-les-Bains. 3 lutego 1944 został aresztowany przez gestapo i internowany w Paryżu, a potem kolejno w klasztorach w Bar-le-Duc i Wiedenbrück (w Westfalii). W Paryżu był nakłaniany do podpisania kilku niemieckich odezw propagandowych skierowanych do Polaków w zamian za zwolnienie. Propozycje te spotkały się ze zdecydowaną odmową oraz oskarżeniem Adolfa Hitlera o spowodowanie tragedii narodu polskiego. August Hlond sformułował jednocześnie warunki, które w przyszłości określiłyby pojednanie między narodem polskim a niemieckim, uzależniając je od wyrzeczenia się przez Niemców zaborczych zamiarów (Drang nach Osten), naprawienia szkód i zajęcia pokojowej postawy wobec Polski i świata.

Po wyzwoleniu przez Amerykanów udał się do Rzymu, skąd, mimo sprzeciwu rządu w Londynie, 20 lipca 1945 wrócił do Poznania. 4 marca 1946 z jego inspiracji papież Pius XII rozwiązał istniejącą od 1821 unię personalną metropolii poznańsko-gnieźnieńskiej i utworzył nową warszawsko-gnieźnieńską, stawiając go na jej czele. Kardynał powołał Radę Prymasowską, która zajęła się odbudową kościołów Warszawy. 8 września 1946 w Częstochowie poświęcił naród polski Niepokalanemu Sercu Maryi Panny. Zmarł 22 października 1948 r. w Warszawie. Na swego następcę wyznaczył Stefana Wyszyńskiego. Od 1992 r. trwa proces beatyfikacyjny Prymasa Augusta Hlonda."

Kościół na Świecie jest bardzo prześladowany, ciekawy link

http://www.gpch.pl/

Środa, 13 listopada 2013

Z ks. bp. Wiesławem Meringiem, ordynariuszem włocławskim i przewodniczącym Rady KEP ds. Kultury i Ochrony Dziedzictwa Kulturowego, rozmawia Sławomir Jagodziński

"Jak Ksiądz Biskup odebrał informację o tym, że w kościele odbył się pokaz mody?

– Byłem i jestem wstrząśnięty. Zastanawiam się, jak daleko można się jeszcze posunąć w korzystaniu z miejsc świętych. Przecież to, co się wydarzyło, jest sprzeczne ze wszystkimi zaleceniami, radami, przepisami liturgicznymi. Świątynia jest miejscem świętym. Od razu przypomina się tu scena z Ewangelii, gdy Chrystus wyrzucił ze świątyni kupczących. A w tym przypadku pokaz mody, prawdę mówiąc, służył temu samemu… Świątynia jest miejscem obecności Boga i dla ludzi wierzących jest miejscem świętym. Dlatego naruszanie tej przestrzeni świętości, w której człowiek może spotkać się z Bogiem obecnym w Najświętszym Sakramencie, jest karygodne. Pokaz mody w głównej nawie kościoła przy muzyce z filmów antychrześcijańskich – to jest też obrzydliwe. Teraz są różne tłumaczenia. Być może i ksiądz proboszcz nie wiedział, co to ma być. Niewątpliwie jednak ta sytuacja staje się jeszcze jednym ostrzeżeniem, jak należy być ostrożnym, jak trzeba uważać, żeby nawet przez przypadek nie dać się wmanewrować w sytuacje, które sprzeczne są z duchem chrześcijaństwa.

Mówi się o nadużyciu zaufania, obrazie uczuć religijnych wiernych, ale przez ten pokaz mody najbardziej obrażony został Bóg, ponieważ kościół jest Jego domem.

– Właśnie o to przede wszystkim chodzi – został obrażony Bóg! Dlatego podkreślam, że świątynia to mieszkanie Boga! To jest przestrzeń świętości. Nie godzi się tam wprowadzać tego, co stanowi profanum, co jest sprzeczne z duchem religijnym. Ludzkie wyobrażenia i o zarabianiu, i o jakimś rozgłosie nie mogą wdzierać się w tę Bożą przestrzeń. Nie można nigdy myśleć o tym, że na świątyni się zarobi. Po prostu nie wypada i się nie godzi.

Skoro takim pokazem mody została sprofanowana świątynia, czy nie powinny odbyć się modlitwy ekspiacyjne?

– To oczywiście jest już sprawą miejscowego ordynariusza. I tutaj sądzę, że Kuria Archidiecezji Warszawskiej na pewno odpowiednio zareaguje, bo nie ma tu żadnych wątpliwości co do oceny wydarzenia. Przecież w oświadczeniu wydanym przez rzecznika archidiecezji jest napisane, że pokaz mody stanowił nadużycie w stosunku do sakralności miejsca, jakim jest świątynia.

Satanista niszczy Biblię na scenie, pseudoartysta profanuje krzyż w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie, celebryta organizuje pokaz mody w kościele… Czy nadużywanie i profanowanie świętości stało się normą także w Polsce?

– Dla mnie to wszystko, co się dzieje, to bardzo logiczny ciąg wszystkich akcji antychrześcijańskich, które się nie zaczęły ani w tym roku, ani w ubiegłym, tylko trwają od dłuższego czasu. Przypomnę, że Ojciec Święty Benedykt XVI wiele razy mówił o antychrześcijańskim charakterze kultury, sztuki… I niech nikt mi nie wmawia, że bluźnierstwo jest znakiem wolności artystycznej, że to jest jakiś przejaw swobody twórczej. To są sformułowania, którymi próbuje się zasłonić rzeczywiste powody, dla których podejmuje się takie, a nie inne działania. Jaki mam na to przykład? Proszę zobaczyć, jak szybka była interwencja, także czynników państwowych, gdy student w Gdańsku ustawił pomnik żołnierza sowieckiego, który gwałci kobietę. Policja i służby miejskie w ciągu kilku godzin zareagowały i go usunęły. A przecież pomnik dotyczył prawdy o losie nie dziesiątek kobiet, ale tysięcy. Ja pochodzę z Pomorza i mam świadomość tego, co się tam działo w 1945 roku. Usuwając ten pomnik, nikt nie mówił o „swobodzie twórczej”, „artystycznym duchu” młodego człowieka. A – podkreślmy – bardzo wyraźnie pokazał on prawdę.

Natomiast kiedy pali się Biblię, kiedy profanuje się krzyż, świątynię – czyli wszystko to, co jest najświętsze dla chrześcijan, natychmiastowej reakcji nie ma. Na Zachodzie tak jest już od dłuższego czasu. U nas coraz częściej. Uważam, że sztuka, moda, która obraża uczucia religijne chrześcijan, to przejaw antykultury, przejaw antychrześcijaństwa. To jest próba dokuczenia chrześcijanom czy raczej ich poniżenia. Pokazania jakiejś ich bezradności, bo – jak widzimy – katolików czynniki państwowe nie bronią. W takich przypadkach wymiar sprawiedliwości zawsze stosuje interpretację, która ukazuje znikomą szkodliwość społeczną czynu. Natomiast jeśli jakiś incydent, wydarzenie tylko trochę naruszy poprawność polityczną, to wtedy reakcja jest natychmiastowa.

Czy także nikt by nie zareagował, np. z władz, gdyby doszło do profanacji świątyni innych religii?

– Mieliśmy niedawno taki przypadek w Gdańsku, gdy podpalono meczet. Tam reakcja i oburzenie pojawiły się natychmiast. Gdy sprawa dotyczy katolickiej świątyni, mówi się nam, że nic takiego przecież się nie stało. Stało się. Ktoś dopuścił się nadużycia, które obraziło uczucia religijne ludzi wierzących. To nie miało nic wspólnego z kulturą. Bo sztuka, kultura muszą służyć dobru, prawdzie i pięknu. Jeżeli nie spełniają tych warunków, nie uwrażliwiają intelektu, duszy człowieka na te wartości, tylko profanują świętości, to stają się antysztuką i antykulturą."

Kościłół w przestrzeniu publicznj, czyli pza murami świątyń i klasztorów ma wicej do zdrobenia niz wewnątrz nich.

Piątek, 10 stycznia 2014

Z ks. prałatem Bogdanem Bartołdem, proboszczem archikatedry św. Jana w Warszawie, rozmawia Beata Falkowska

Niektórzy zarzucają Księdzu, że poprzez sprzeciw wobec klubu go-go na Krakowskim Przedmieściu robi Ksiądz temu przybytkowi reklamę. Alternatywą jest siedzieć cicho. Trafia do Księdza takie myślenie?

– Nie, chrześcijanin nie może siedzieć cicho, gdy jest krzywdzony człowiek. Tam, gdzie dokonuje się zło, króluje brzydota, perwersja, tam musimy nieść światło, o to światło Boże musimy się upominać i mamy do tego pełne prawo. Jesteśmy obywatelami naszej Ojczyzny, pełnoprawnymi obywatelami, i dla nas też jest tu miejsce. Musimy się o nie upominać.

Nie denerwuje Księdza ta „demokracja” w jednym kierunku – klub go-go tak, ale krzyż nie?

– Krzyż, kapliczka czy inny znak religijny ma rzekomo obrażać ludzi, ale gdy powstaje dom publiczny czy klub go-go, wszystko jest w porządku, nikt niby nie jest obrażony. Nie, ja jestem obrażony, bo obraża się godność ludzką, poniża kobietę, poniża mężczyznę, gorszy dzieci i młodzież. Dziwię się, że ci, którzy tak często mówią, że przeszkadza im krzyż, nie widzą, że przez takie lokale krzywdzi się ludzi.

Kiedy jako katolicy mamy reagować nawet w sposób zdecydowany? Gdy przekraczane są pewne granice w sposób wyraźny, tak jak przekroczyli je kupcy w świątyni, rozpędzeni przez Pana Jezusa?

– To wynika z przykazania miłości bliźniego. Trzeba sobie jasno powiedzieć: jeśli ktoś występuje przeciwko bliźniemu, ja mam prawo i obowiązek, więcej – ja muszę stanąć w jego obronie. Jeżeli są deprawowane dzieci, to muszę mocnym głosem i stanowczym działaniem temu się przeciwstawić. To jest również zadanie chrześcijan. Nie można w imię fałszywie pojętej tolerancji przejść obojętnie obok zła, które się dokonuje. Chrześcijanin ma to zło dobrem zwyciężać. Ale ma to czynić w sposób mądry, odpowiedzialny, stanowczy i konkretny. Miłość ma być dojrzała i mądra, a nie naiwna.

Kilka dni temu Krakowskim Przedmieściem przechodził Orszak Trzech Króli pod patronatem prezydenta RP i prezydent Warszawy. Liczy Ksiądz na ich reakcję?

– Oczywiście. Jestem ciekawy, jakie stanowisko zajmie w tej sprawie pani prezydent. Czekam także na opinie ministerstwa kultury, Kancelarii Prezydenta, które to instytucje dodatkowo mają swoje siedziby na Krakowskim Przedmieściu. Jeśli protesty warszawiaków nie wpłyną na decyzje władz, myślimy o zorganizowaniu grup modlitewnych pod tą kamienicą. Mam nadzieję, że miasto wyda zgodę. Dajemy sobie kilka dni na decyzję, czekamy do końca tygodnia, zobaczymy, jak władze zadziałają. To nie jest tak, że tylko ja protestuję. Wiele osób, nie tylko związanych z Kościołem, wskazuje, że to skandal. Nie ma słów krytyki dla tych podmiotów, które wydały zgodę na funkcjonowanie tego klubu, jeśli były świadome, co tam będzie. Dali dowód totalnego braku wyobraźni albo jakiegoś zupełnego zagubienia i niewiedzy.

A jeśli to świadoma decyzja?

– Nie wiem, o co chodzi z tym klubem w takim miejscu. Żeby pokazać, że wszystko jest możliwe, że na najpiękniejszej arterii Warszawy można zrobić wszystko? Że najgorsze rzeczy można nam wcisnąć? To znak naszych czasów.

Właściciel tego klubu oburza się na protesty, argumentując, że odprowadza do kasy państwa ciężkie pieniądze w postaci podatków. Może ktoś po prostu przehandlował wartości za srebrniki?

– Niestety, żyjemy w takim pokoleniu, kiedy pieniądz zaczyna mieć władzę niemal nieograniczoną. Jest to bardzo przykre. Ale może właśnie tego typu protesty spowodują, że ktoś się ocknie i uświadomi sobie, że są rzeczy, których się na pieniądze przeliczyć nie da. Może przyjdzie jakieś otrzeźwienie, że poza zyskiem są sprawy bezcenne.

Dlaczego nawet ekspansja zwykłej brzydoty w przestrzeni publicznej, że o klubach go-go nie wspomnę, powinna budzić reakcję katolików?

– Coraz bardziej chore wyobraźnie ludzi, którzy dzielą się – nazwijmy to – owocami swojej pracy, powodują, że przestrzeń wokół nas staje się coraz brzydsza, brakuje nam piękna, które pozwala odnaleźć człowiekowi piękno w sobie. Mam poczucie, że nie promuje się rzeczy dobrych, pięknych, wspaniałych, tych, które budzą dobre, pozytywne uczucia. To tak jak ze sztuką współczesną – nie prezentuje się dzieł, które mają nam pomagać w odkrywaniu piękna, ale rzeczy mające wzbudzać najniższe instynkty. Najważniejsze jest, by zrobić skandal, wywołać burzę, a każdy skandal to skłócanie ludzi. Część osób w zalewie tego brudu obojętnieje na to wszystko.

Z czym Księdzu kojarzy się Krakowskie Przedmieście? Jakie obrazy przywołuje to miejsce?

– Gdy odchodził bł. Jan Paweł II, to tu się przede wszystkim modlono. Pod kościół św. Anny przychodziły rzesze, głównie młodych ludzi. To tu w 1979 roku odbyło się spotkanie młodych z bł. Janem Pawłem II, za chwilę już świętym. Całe Krakowskie Przedmieście było wtedy zapełnione młodymi ludźmi. To jest dla Polaków miejsce w jakimś sensie uświęcone. Trakt Królewski kojarzy się z największymi wydarzeniami. Krakowskim Przedmieściem każdego roku przechodzi centralna procesja Bożego Ciała, w Święto Dziękczynienia wędruje procesja do Świątyni Opatrzności Bożej. Najważniejsze wydarzenia religijne zawsze są w jakiś sposób związane z tym miejscem.

A za dwa lata młodzi z całego świata przyjadą do Polski na Światowe Dni Młodzieży. Wielu z nich odwiedzi Warszawę i oczywiście Krakowskie Przedmieście z kościołem akademickim św. Anny.

– Pamiętajmy, że oprócz uroczystości religijnych Krakowskie Przedmieście to także miejsce wydarzeń patriotycznych. 11 listopada odbywa się wspaniała defilada wojskowa, co miesiąc ludzie idą w Marszu Pamięci, oddając cześć ofiarom katastrofy smoleńskiej. A jeśli chodzi o tę konkretną kamienicę, swoje szczególne uprawnienia do zabrania głosu w sprawie mają kombatanci, którzy przyjęli w tej sprawie specjalną uchwałę Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej i pokazali nam wszystkim prawdziwy hart ducha. Dla nich Bóg, Honor i Ojczyzna to są wartości, które mają wypisane nie tylko na sztandarach, ale i w sercu. Co mam więcej powiedzieć? Czym mam jeszcze argumentować? Przecież to oczywiste, że ta część Warszawy ma być wizytówką naszego miasta."

Małgorzata Pabis, Piątek, 17 stycznia 2014 

Nawet 200 tys. zł kary może zapłacić proboszcz, który nie będzie stosował się do nakazu Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych i nie odnotuje w księdze chrztu informacji o wystąpieniu z Kościoła danej osoby. Z kolei dokonując takiego wpisu w stosunku do osoby, która nie dopełniła kościelnej procedury apostazji, kapłan złamie prawo kościelne. Pozostaje procedura odwoławcza od decyzji GIODO.

Po wydaniu decyzji przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych stronie niezadowolonej z niej przysługuje w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia prawo złożenia do GIODO wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Jak zwraca uwagę Małgorzata Kałużyńska-Jasak, rzecznik prasowy GIODO, taka procedura dotyczy też decyzji o nakazaniu proboszczom odnotowania w księdze chrztu, że dana osoba wystąpiła z Kościoła katolickiego.

– Z kolei od ponownie rozpatrzonej przez GIODO decyzji stronie przysługuje prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji, za pośrednictwem GIODO – dodaje.

Małgorzata Kałużyńska-Jasak podkreśla jednocześnie, że jeśli decyzja GIODO nie zostanie wykonana, to obecnie urząd ten może nałożyć grzywnę w celu przymuszenia.

– GIODO jest bowiem organem egzekucyjnym w zakresie egzekucji administracyjnej obowiązków o charakterze niepieniężnym i może nałożyć grzywnę w celu przymuszenia, której wysokość określają przepisy ustawy z dnia 17 czerwca 1976 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji – przypomina.

Jakie są to kwoty? – Jest to maksymalnie 10 tys. zł – w stosunku do osoby fizycznej, i maksymalnie 50 tys. zł – w stosunku do osób prawnych. Jednocześnie grzywny nakładane wielokrotnie nie mogą łącznie przekroczyć kwoty 50 tysięcy zł dla osób fizycznych, a w stosunku do osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej kwoty 200 tys. zł – wyjaśnia nam rzecznik GIODO. Zatem w sytuacji, gdy podmiot do tego zobowiązany nie wykona decyzji GIODO, ten wszczyna wobec niego postępowanie egzekucyjne – wyjaśnia.

Problem w tym, że żaden ksiądz nie może zastosować się do nakazu GIODO, bo gdyby to zrobił, grozi mu kara kanoniczna. – Ksiądz w swoich czynnościach administracyjnych ma obowiązek kierować się prawem kanonicznym. Wpis, adnotacja o wystąpieniu z Kościoła w księdze chrztu jest właśnie taką czynnością i nie może się odbyć z pominięciem określonej kościelnej procedury apostazji – zaznacza ks. dr hab. Piotr Steczkowski, karnista.

Zwraca jednocześnie uwagę, że sankcje, o których mówi rzecznik GIODO, są niewykonalne. – W mojej ocenie, decyzja GIODO jest bezprawna, bo podjęta na podstawie bezprawnego wyroku NSA. Kapłan, na którego zostałaby nałożona kara, na pewno mógłby się od niej odwoływać – mówi ks. dr hab. Piotr Steczkowski. Jak dodaje, ważne jest, aby przed jakąkolwiek czynnością odwoławczą proboszcz sprawę zgłosił swemu biskupowi ordynariuszowi.

Odnosząc się do orzeczenia NSA i działań GIODO, ks. Józef Kloch, rzecznik prasowy KEP, w rozmowie z „Naszym Dziennikiem” podkreśla, że sąd w odniesieniu do apostazji traktuje akt woli danej osoby za wystarczający, tak jak to jest w prawie państwowym.

– Tymczasem Kościół ma w tym zakresie inne zdanie. My uważamy, że tu obowiązuje prawo kanoniczne i każdy, kto chce wystąpić z Kościoła, może to zrobić, podpisując w obecności proboszcza i świadków akt apostazji – mówi ks. Kloch. Dodaje, że proboszcz, który dostaje z GIODO nakaz dokonania wpisu (na podstawie tylko aktu woli traktowanego według prawa państwowego), ma problem. Nie ma bowiem podstawy kanonicznej do wypełnienia zadania, jakie przed nim staje.

– Tu jest różnica pomiędzy systemami prawnymi: państwowym i kościelnym, i należy rozwiązać ten problem. Potrzebne są analizy prawne i ustalenia pomiędzy stronami, tak aby ustał ten rozdźwięk. Zapewne takie rozmowy będą podejmowane, a na razie proboszczowie powinni odwoływać się od decyzji GIODO – wyjaśnia rzecznik KEP."

Ks. Bartnik Czesław, Sobota, 15 czerwca 2013 (02:02)

Żywą obecność Kościoła katolickiego oraz duże znaczenie duchowieństwa w życiu społecznym, państwowym i publicznym pod koniec oświecenia zaczęto we Francji nazywać „klerykalizmem” (łac. clericus – duchowny, clerus – duchowieństwo, kler), co miało oczywiście charakter negatywny.

W odpowiedzi przeciwne ruchy, stanowiska i działania nazwano „antyklerykalizmem”, głównie w znaczeniu przeciwstawiania się duchowieństwu i zwalczania go na różne sposoby.

Z historii

W najstarszych cywilizacjach walka z jakąś religią koncentrowała się na zwalczaniu kapłanów tejże religii. Tak też głównie przeciwko kapłanom i najbardziej aktywnym świeckim zwracały się od początku prześladowania ze strony Żydów (na wielką skalę za Bar Kochby na początku II w.), władz różnych krajów, a na większą skalę Rzymian.

Potem akcje takie kontynuowały odrywające się sekty, herezje i schizmy – przez całą starożytność, średniowiecze, czasy nowożytne, aż po dzień obecny. Toteż i u nas ostatnio znowu nasiliły się różne formy ataków na biskupów, duchownych, zakony męskie i żeńskie oraz na wybitniejszych świeckich.

W średniowieczu rozwinął się na wielką skalę antyklerykalizm, można powiedzieć wewnętrzny, tzn. prowadzony przez ludzi Kościoła, w tym także duchownych, jak spirytuałowie, arnoldyści, wiklefici, husyci, reformatorzy i liczni inni. Chcieli oni Kościoła czysto charyzmatycznego, duchowego, bez środków materialnych, bez znaczenia w życiu społecznym, politycznym, państwowym i w ogóle publicznym. Chrześcijaństwo na nowo eksperymentowało swoją doczesną stronę.

W czasach tzw. reformacji doszło nie tylko do zanegowania doczesnego wymiaru Kościoła, ale także samego kapłaństwa w sensie sakramentu Chrystusowego oraz do odrzucenia pochodzenia całego Kościoła od Chrystusa. Miałby on być jedynie tworem samych ludzi wierzących, grupujących się wokół Pisma Świętego (sola scriptura).

Wielką w tym rolę odegrała tendencja „odmaterializowania” Kościoła, czyli pozbawienia go własności materialnych i oddania ich państwu. Było to bardzo ponętne szczególnie dla wyższych duchownych, gdyż zarządca wielkiego majątku kościelnego po przejściu na „nową wiarę” stawał się jego właścicielem.

Tak np. wielki mistrz krzyżacki Albrecht Pruski (1490-1568) po przejściu na luteranizm otrzymał całe Księstwo Pruskie jako jego lenno. A zatem często nie była to pauperyzacja Kościoła, lecz zwyczajny rabunek, co i potem stosowały tak chętnie różne rządy, zwłaszcza rewolucjoniści i komuniści.

Antyklerykalizm postępował dalej. W czasach oświecenia odrzucano już całe chrześcijaństwo, gdyż uważano, że nie ma religii objawionej, jest tylko wyrozumowana. Kapłani zatem są tylko jakimiś szamanami. Po tej linii w czasie rewolucji francuskiej Kościół upaństwowiono: zabrano mu wszelkie majątki i dobra, hierarchię podporządkowano władzom świeckim, a katolików broniących Kościoła i sprawiedliwego porządku często mordowano tysiącami, jak w Wandei. W ramach chciwości działa jakiś duch diabelski.

W wieku XIX w innych państwach Europy zarzucano duchowieństwu katolickiemu, że wspiera feudalizm, kapitalizm i absolutne rządy monarchiczne, stąd jest wrogiem ludu miast i wsi oraz wszelkiego postępu. W pierwszej połowie wieku XX doszło już nawet do fizycznej likwidacji duchowieństwa na dużą skalę, jak w Rosji, Meksyku, Hiszpanii i w pewnym zakresie także w Polsce pod rządami okupanta niemieckiego.

W drugiej połowie wieku XX – i do dziś – zamienia się likwidację fizyczną na formy kulturowe, a mianowicie na sekularyzację, laicyzację i ateizację powszechną, ale ostatecznie w celu wyeliminowania Kościoła, zwłaszcza duchowieństwa, z całości życia publicznego na terenie państwa i świata.

W Polsce dziś

W Polsce mieliśmy też kilka form antyklerykalizmu w przeszłości, ale w całości chrześcijaństwo przyjęło się u nas doskonale, stało się duszą Narodu, i duchowni mieli olbrzymi autorytet, a konflikty przybierały charakter raczej bardzo łagodny. Dotyczyły one m.in.: dziesięciny, zakusów majątkowych drobnej szlachty, pewnych sporów między „chłopem a plebanem” czy formowania się odrębnego stanu duchownego, choć zawsze ściśle związanego z Narodem.

Polacy byli zawsze ludem względnie łagodnym i rozwijali kulturę łagodną, przyjazną, emocjonalną. Krwawe wystąpienia przeciwko duchowieństwu były dziełem jedynie najeźdźców i zaborców. Było to coś całkowicie różnego od Rosji, gdzie w czasie rewolucji i kiedy indziej mordowano masowo swoich duchownych. Rabacja galicyjska, dowodzona przez chłopa Jakuba Szelę w roku 1846, w której zginęło około tysiąca ludzi, była dziełem austriackiego rządu, który w ten sposób chciał zapobiec naszemu powstaniu niepodległościowemu.

Ale, niestety, dziś wznoszą się nad nami niespodziewanie coraz ciemniejsze chmury. Pewne znaczące grupy społeczne pod wpływem marksizmu i liberalizmu głęboko się zdemoralizowały. Już na zjeździe „Solidarności” w roku 1981, we wrześniu, tzw. doradcy zabiegali, by nie dopuścić w Polsce do głosu ani orientacji katolickiej, ani narodowej.

Potem był taki paradoks, że kiedy montowano ekipę opozycyjną Okrągłego Stołu i zgłosił swój akces Władysław Siła-Nowicki, chrześcijański demokrata, kiedyś skazany na śmierć przez UB za patriotyzm, to strona solidarnościowa go nie przyjęła – że zbyt katolicki i patriotyczny. I rzeczywiście, uwidaczniały się z czasem coraz bardziej różne ośrodki zdecydowanie antykatolickie, które podkopywały naukę Kościoła, kodeks etyczny, patriotyzm, a przede wszystkim duchowieństwo, bo innej inteligencji na dobrą sprawę było bardzo niewiele.

Na razie czyniły to dosyć ostrożnie, bo i był Papież Polak, i trzeba było poparcia wyborców. Ale kiedy poznali, że polscy wyborcy niczego na dobre nie rozumieją, to już występują wyraźnie nie tylko z antyklerykalizmem, ale wprost z sekularyzmem, laicyzacją, ateizmem i próbami rozbicia Kościoła. Obecnie czynią to: Ruch Palikota, SLD, polityczne lobby żydowskie, ośrodki ateistyczne, antypolskie, niektóre ośrodki kulturalne oraz medialne i nadal tzw. katolicy otwarci – z „Tygodnika Powszechnego”, Znaku, „Więzi”, KAI, niektórych KiK-ów i inne. A mocno wspierają ich ideologowie unijni Zachodu.

Ciekawe, że wszystkie te ośrodki chcą zamknąć usta polskiemu Kościołowi, żeby nie zakłócał błogiej ciszy kościelnej na Zachodzie i w całej UE. A uciszanie Kościoła to przede wszystkim uciszanie kleru. Wymowne jest zachowywanie się ludzi z KRRiT. Oto nie przyznają oni Telewizji Trwam miejsca na multipleksie cyfrowym przede wszystkim dlatego, że zwracają się o to duchowni: o. Tadeusz Rydzyk, jego współpracownicy i księża biskupi.

Wydaje się natomiast, że gdyby o to zabiegali świeccy, to już by dawno to otrzymali. Duchowni nie mogą wygrać, bo bardzo wzmocnią głos Kościoła, poparcie natomiast świeckich byłoby dobre dla rozbijania Kościoła, przede wszystkim dlatego, że nie przestrzegaliby prawowierności. Wskazuje na to chyba i „Gazeta Wyborcza”. Prawie codziennie atakuje ona o. Rydzyka, a nie atakuje lub prawie nie atakuje ludzi z wpływowego pisma katolickiego dużo mniej otwartego, tolerancyjnego i dialogicznego niż media ojca Rydzyka. Niewątpliwie nie jest to przypadkowe.

W ogóle pewne aspekty antykatolickie występują bardzo często nawet tam, gdzie rozważny człowiek wcale by się ich nie spodziewał. Oto np. ministerstwo sportu pieniądze przeznaczone na rozwój siatkówki i innych dziedzin sportu w wysokości 6 mln zł wydało na konto występu tzw. Madonny na Stadionie Narodowym, niewątpliwie, żeby poprzeć całe to zjawisko prowokacji antykatolickiej i antypolskiej.

Albo jaką postawę wobec Kościoła zajmuje MSZ, zdradza raport przedstawiony kandydatowi na ambasadora przy Stolicy Apostolskiej, że największymi problemami Kościoła katolickiego są: nepotyzm, karierowiczostwo, pogoń za pieniądzem i pedofilia księży („Nasz Dziennik”, 11-12.05.2013).

Kościół nie ma problemów z ateizacją, mordowaniem chrześcijan na całym świecie i próbami niszczenia chrześcijaństwa, także w Polsce, oraz obrony życia przed cywilizacją śmierci? Skąd taka miałkość myślenia?

A więc z racji: związku duchowieństwa z Narodem, tradycją, patriotyzmem i dumą polską; z racji jego sceptycyzmu co do utopienia Polski w UE; roli kleru w życiu społecznym, politycznym w dobrym znaczeniu i światopoglądowym; wpływu duchowieństwa na młodzież; bronienia przez nie życia – przeciwko aborcji, eutanazji, in vitro, układom homoseksualnym i szalonemu panseksualizmowi w całym społeczeństwie; z racji obrony najwyższych wartości duchowych i etycznych, jak godność, wolność, moralność, odpowiedzialność, miłość społeczna, praca, i w ogóle z racji prowadzenia przez kler różnych ruchów odrodzeniowych, zwłaszcza młodzieżowych, i tworzenia ośrodków wolności, prawdy, religijności oraz najwyższej kultury. Przy tym wszystkim w rozważaniach i dyskusjach zagorzali antyklerykałowie bardzo często prezentują brak jasnych, głębszych ujęć i nieraz zupełny bełkot logiczny, jak np. liczni ludzie z Ruchu Palikota.

Ateiści powiadają: katolicy nie mogą narzucać nam w państwie swoich norm etycznych, np. w in vitro. Ale to jest nierozumne i perfidne. Katolicy w sprawach „nie zabijaj” nie głoszą tylko swoich norm, lecz ogólnoludzkie. „Nie zabijaj” obowiązuje nie tylko katolików, lecz każdego rozumnego i odpowiedzialnego człowieka. Etyka nie jest tylko dla katolików, jest ona absolutnie dla każdego człowieka.

Źródła czyste i zatrute

Kiedy mówimy o właściwym antyklerykalizmie, nie chodzi o zwykłe, obiegowe opinie, stereotypy czy przedstawienia anegdotyczne, które są raczej nieuniknione i dotyczą wszystkich zawodów, grup i stanowisk: chłopów, policjantów, nauczycieli, lekarzy, posłów, urzędników itd., a także charakterystyk ludzi różnych regionów.

Za takie na ogół nikt się nie obraża, zwłaszcza gdy są choć trochę humorystyczne. Na przykład nie obrażą się Galicjanie za następującą anegdotę, która krążyła w początkach II Rzeczypospolitej. Pod koniec I wojny światowej przedstawiciele ludności trzech zaborów umówili się, że po wojnie wyprawią libację. Istotnie, po wojnie Poznaniak przyniósł duże pęto kiełbasy, Królewiak – litr wódki, a Galicjanin przyprowadził szwagra.

Otóż w czasie zaborów tylko w zaborze austriackim wolno było uczyć się po polsku, a po odzyskaniu niepodległości brakowało nauczycieli polskiego w dwóch innych zaborach, więc ciągnęli do nich ludzie z Galicji, zresztą na ogół z biednych stron. Nie jest nawet obraźliwa następująca anegdota humorystyczna: Jak powstała blacha czy drut? Otóż kiedy Poznaniak i Częstochowiak wyrywali sobie złotówkę. Ale mamy już zastrzeżenia co do tzw. Polish jokes w Ameryce, które przedstawiają Polaków jako kompletnych kretynów. Chodzi o to, że takie żarty wynikają z nienawiści konkurujących grup ludnościowych.

Nie chodzi również o krytykę duchowieństwa, nawet mocną, ale wypływającą z dobrej woli, z troski o Kościół, o udoskonalenie. Zresztą sami polscy duchowni są autokrytyczni pod wieloma względami, także co do zarzucanej im chciwości. Chodzi o odrzucenie anty-klerykalizmu zatrutego nienawiścią do Boga, Kościoła, religii i kapłanów jako posłańców Chrystusa. Tutaj to i zwykłe stereotypy mogą mieć jad nienawiści. Takim ludziom, także niektórym Polakom, coś się porobiło w głowach z nienawiści do Kościoła, a nawet do Boga. Są po prostu złymi ludźmi.

Idąc coraz głębiej, zauważamy, że u podstaw zaciekłego antyklerykalizmu leży prapierwotny konflikt między władzą a poddanym, między prawem a swobodą, między autorytetem a wolnością i między obiektywizmem a subiektywizmem. Stąd już w najstarszych wyższych cywilizacjach i religiach były stałe zatargi między władzą monarszą a religijną, inaczej mówiąc: między władcą a kapłanami.

Ciekawe też, że prawie we wszystkich religiach kapłani bywają oskarżani o skrajny materializm, chyba dlatego, że są gospodarni, odpowiedzialni za siebie i innych. Na przykład w Chinach za dynastii Tang podczas pogorszenia się sytuacji gospodarczej w roku 819 zabrano mnichom buddyjskim klasztory i majątki, które sobie uciułali, i pół miliona mnichów sprowadzono do życia świeckiego, żeby ich zrównać z chłopami.

A w czasie powstania bokserów pod koniec XIX w. chłopi z kolei wymordowali tysiące chrześcijan, także Chińczyków, w tym księży i zakonnice, i zrabowali im całe mienie tylko z tego powodu, że lepiej się im powodziło.

Podobnie w Polsce dobra kościelne są co jakiś czas grabione przez władze, a i dziś popierają to ludzie z Ruchu Palikota i niektórzy z SLD. W ogóle nienawiść do wszystkich duchownych zdaje się być wszędzie z podszeptu diabła.

Biskup Wincenty Urban, lwowiak, pisał, że był przypadek w czasie rzezi wołyńskiej, iż dziewczyny greckokatolickie strzelały do księdza łacińskiego, przywiązanego do drzewa, i każda się bardzo radowała, gdy trafiła. W tych sprawach duże spustoszenie sieje propaganda nienawiści do Kościoła, kapłanów i Polski.

Właśnie teraz obserwujemy wysoką falę nienawiści i propagandy antyklerykalnej ze strony Ruchu Palikota, SLD, ugrupowań ateistycznych oraz Antify, co będzie skutkowało wielkimi konfrontacjami i zamieszkami, przed czym przestrzega nawet liberalny prezydent. Ale to wszystko bardzo osłabia Polskę zarówno ideowo, jak duchowo, politycznie i gospodarczo. Antyeklezjaliści służą wyraźnie ciemnym siłom.

Jest też bolesne, że nawet i liczni katolicy liberalni nie rozumieją Kościoła ani jego posłannictwa, ani kapłanów. Dlaczego i oni w dużej mierze podejmują antyklerykalizm? Po pierwsze, dlatego że w ich koncepcji „Kościoła otwartego” nie ma miejsca na kapłanów, każdy wierny jest sobie kapłanem i uobecnianiem zbawczej historii Jezusa na świecie.

Po drugie, dlatego że Chrystus nie wymaga wiary, tylko ją proponuje, bez żadnych konsekwencji, gdy się ją świadomie, nawet z obelgą, odrzuci. Takie jest myślenie dzisiejszego liberalizmu religijnego.

Tymczasem chrześcijaństwo ma taką konstrukcję, że nie my sami je sobie wytwarzamy, czyniąc dowolnym i dowolnie przekształcając, lecz jest ono z woli Bożej, ukształtowane przez Chrystusa, Syna Bożego, przynoszące zbawienie od Boga i kontynuowane historycznie przez apostołów i ich następców oraz współpracowników w sposób autorytatywny i autentyczny: „Kto was słucha, Mnie słucha” (Łk 10, 16). „Idźcie – mówił Jezus do pierwszych kapłanów – na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony” (Mk 16, 15).

Człowiek nie jest zniewolony przez Boga do wiary ani nawet do prawdy lub czynienia dobra, ma bowiem daną w dużym zakresie wolność osobistą. Może więc nie uwierzyć wbrew swemu sumieniu, może błądzić i może grzeszyć, ale to nie jest bez istotnych konsekwencji w postaci przekreślenia najwyższego sensu, celu i pełni przeznaczenia. Liberałowie słusznie podkreślają wolność człowieka jako jego istotną strukturę, ale rozumieją ją raczej jako „wolność do błędu i zła” i tak operują karykaturą człowieka oraz Boga. Mają błędną i negatywną filozofię rzeczywistości.

Zamysły Boże

Powiedzmy jeszcze raz: u podstaw dzisiejszego antyklerykalizmu, czy to relatywnego, czy otwartego, leży publiczny ateizm sprzężony z materialistycznym, a także irracjonalistycznym postmodernizmem. Nie chce on zatem naprawiać duchowieństwa i ludzkiej strony Kościoła, lecz chce zbezcześcić posłańców Bożych i rozbić Kościół, a przynajmniej usunąć go całkowicie z życia publicznego. Tak zresztą wypowiadają się liczni ludzie z Ruchu Palikota, SLD oraz innych ugrupowań antykatolickich. Sam prezydent powiada, że katolicy nie mogą się powoływać na prawa Boże, bo „prawa Boże są różne” (2.06.2013), czyli nie mogą być obiektywnie poznane.

A i niekatolicy niech się nie cieszą z propagowanego przez czynnik decydujący antykatolicyzmu, gdyż oni podzielą ten sam los, a w końcu stanie się to samo z moralnymi ateistami, gdyż obłędne siły postmodernistyczne niszczą wszelką prawdę i wartość, choćby nawet na początku nie zdawały sobie z tego sprawy. U podstaw jest zła wola i nierozum.

Pismo Święte pyta, dlaczego Kain zabił brata swego Abla? „Ponieważ czyny jego były złe, brata zaś sprawiedliwe” (1 J 3, 12). Istotą zła jest niszczenie dobra bez powodu. I Chrystus wypowiada do kapłanów, duchownych oraz wszystkich prawdziwych chrześcijan niejako dziewiąte błogosławieństwo: „Błogosławieni jesteście, gdy z mojego powodu będą wam ubliżać, prześladować was i mówić kłamliwie wszystko, co złe przeciwko wam. Radujcie się i weselcie, gdyż wielka jest wasza nagroda w niebie” (Mt 5, 11, przekład ekumeniczny). Źli ludzie nie zniweczą zamysłów Bożych."

„Morderstwo popełnione na Żydach musi budzić grozę w całym cywilizowanym świecie”. O zaangażowaniu hierarchów Kościoła w ratowanie Żydów w okresie niemieckiej okupacji pisze na łamach „wSieci Historii” ks. Paweł Rytel-Andrianik.

Rola Kościoła katolickiego w ratowaniu Żydów w okresie niemieckiej okupacji, zbyt często bywa marginalizowana, przemilczana bądź wręcz negowana.Warto w tym kontekście przypomnieć kilka istotnych faktów. Zaangażowanie hierarchów kościelnych w ratowanie Żydów nie stanowiło wyjątku, ale było normą. Jak podaje na łamach miesięcznika „wSieci Historii” ks. Paweł Rytel – Adrianik,  na 14 biskupów diecezjalnych lub administratorów diecezji 12 było zaangażowanych w pomoc Żydom. Aktywność pozostałych dwóch biskupów jest w trakcie badań.
W 1939 w Polsce było 21 diecezji rzymskokatolickich. Siedem z nich pozostało bez biskupów ordynariuszy, którzy: zostali zamordowani (płocka); przebywali na emigracji (gnieźnieńska i poznańska, włocławska); byli internowani (lubelska); wydaleni z diecezji (katowicka) lub zostali zmuszeni opuścić diecezje (pińska). Na pozostałych 14 biskupów diecezjalnych lub administratorów - 12 biskupów było zaangażowanych w pomoc ludności żydowskiej

-– pisze ks. Rytel – Andrianik.

Jednym z organizatorów pomocy Żydom w okresie niemieckiej okupacji był ks. Teodor Kubina, biskup diecezji częstochowskiej.
Gdy przybył do Częstochowy w 1925 r. zaprzyjaźnił się z miejscowym rabinem Nachumem Aszem. Podczas wojny zachęcał księży do wystawiania fikcyjnych metryk chrztu Żydów oraz do znajdowania dla nich schronienia. Zgodnie z instrukcją biskupa skuteczne było zaangażowanie duchownych i świeckich w tę pomoc. Żydzi w Częstochowie byli ukrywani w domach zakonnych sióstr: albertynek, magdalenek, nazaretanek, oblatek Serca Jezusowego, obliczanek, pasterzanek, służebniczek starowiejskich, urszulanek Unii Rzymskiej, zmartwychwstanek i innych. Podobnie paulini i salezjanie przyjęli Żydów. W jednym z przedszkoli zakonnych ukrywano prawnuczkę rabina Asza (obecnie Elżbietę Zielińską-Mundlak)

— podaje autor „wSieci Historii”. Hierarchą głęboko zaangażowanym w ukrywanie ludności żydowskiej był także bp Czesław Kaczmarek - ten sam, którego komuniści skazali na 12 lat więzienia i którego okrutnie torturowali, znęcając się nad nim fizycznie i psychicznie oraz podając mu środki zmieniające świadomość. To właśnie o biskupie Kaczmarku ówczesny redaktor naczelny „Wrocławskiego Tygodnika Katolickiego”, Tadeusz Mazowiecki, pisał:
Ku tej szkodliwej działalności kierowały ks. bp. Kaczmarka i współoskarżonych poglądy prowadzące do utożsamiania wiary ze wsteczną postawą społeczną, a dobra Kościoła z trwałością i interesem ustroju kapitalistycznego. Z tego stanowiska wynikało wiązanie się z imperialistyczną i nastawioną na wojnę polityką rządu Stanów Zjednoczonych.

Rolę nie do przecenienia w ratowaniu ludności żydowskiej w okresie niemieckiej okupacji spełnił Książę Kościoła, arcybiskup Adam Sapieha.
Zachowała się lista duchownych, którym abp Sapieha udzielił pozwolenia na wystawianie fikcyjnych metryk Żydom lub na udzielenie chrztu jeśli sami zechcą. Dzięki temu wiele osób mogło wyrobić sobie dokumenty tożsamości (m.in. jedenastoosobowa rodzina Kleinmann). W liście z 28 lutego 1942 r. pisał do papieża Piusa XII o obozach koncentracyjnych (castra concentrationis) na terenie okupowanej przez Niemcy Polski

— czytamy w miesięczniku „wSieci Historii”.

Ks. Rytel – Andrianik przytacza także mało znane słowa biskupa włocławskiego Karola Radońskiego, który w przemówieniu wygłoszonym 14 grudnia 1942 r. w radiu londyńskim potępił zbrodnie niemieckie na Żydach:
Morderstwo popełniane na Żydach w Polsce, jawnie, nawet wśród przechwałek i szyderstw katów i ich pachołków, budzić musi zgrozę i obrzydzenie w całym cywilizowanym świecie. (…) Jako biskup polski potępiam z całą stanowczością zbrodnię dokonywaną w Polsce na ludności żydowskiej”.

ściół w Jasienicy zamknięty do odwołania – poinformował rzecznik diecezji warszawsko-praskiej. To wynik zachowania części parafian, którzy zakłócili mszę świętą. Jak opowiadali świadkowie reporterom
 Radia Warszawa:
Nie dopuścili do mszy, zablokowali drzwi do kościoła, i nie można było wejść do świątyni.
Tak na dobrą sprawę słychać było jakieś krzyki, tak była głównie przepychanka i krzyczenie.
W momencie gdy odczytywano ogłoszenia parafialne, część osób w ogóle wyszła z kościoła. Te, które pozostały zaczęły się agresywnie zachowywać, zaczęły krzyczeć, nie dały dojść do głosu księdzu, ksiądz musiał przerwać odprawianie mszy świętej.

Do awantury doszło po tym, gdy ks. Wojciech Lemański otrzymał uszczegółowienie dekretu z grudnia 2013 roku. Wówczas Kongregacja ds. Duchowieństwa Stolicy Apostolskiej odrzuciła jego rekurs przeciwko usunięciu go z funkcji proboszcza w Jasienicy. W uzasadnieniu podano „brak szacunku i posłuszeństwa biskupowi diecezjalnemu oraz nauczaniu biskupów w Polsce w kwestiach bioetycznych”. Czy tym razem doszły nowe sankcje? Nie wiemy, ale rzecznik diecezji zapewnia, iż ksiądz Lemański wprowadził w błąd wiernych informując, że otrzymał częściową suspensę zabraniającą mu sprawowania posługi kapłańskiej na terenie parafii.

W każdym razie nie było innego wyjścia niż zamknięcie świątyni. Nawet znany z łagodności i dobrej ostrożności abp Henryk Hoser nie znalazł innego wyjścia.

Cała sprawa jest oczywiście bardzo smutna, ale ma też wymiar szerszy. Widzimybowiem księdza wziętego na sztandary przez jawnych wrogów Kościoła, który nie cofa się przed niczym, de facto przyzwalając na zdarzenia gorszące.

Czy ktokolwiek z przeżywających szczerze katolicką wiarę parłby do przodu obserwując takie skutki? Czy dalej upierałby się przy swoim widząc, że msza św. zakłócana jest przez swoistą chuliganerię, do stopnia - jak słyszymy - plucia na księży? Nie, z pewnością byśmy się cofnęli. A ks. Lemański się nie cofnął. On ciągle podbijał stawkę.

Z kolei parafianie wychowani przez księdza „liberalnego” okazują się bardziej bezwzględni i zawzięci, niż najczarniejsze karykatury katolicyzmu tradycyjnego, szkicowane na łamach „Wyborczej” czy „Newsweeka”.

Pycha księdza - zachwyconego sobą i swoim medialnym odbiciem - prowadzi do klęski, do zamknięcia świątyni.

Pycha „wiernych”, którzy uważają, że niepotrzebny im biskup, skoro mają „swojego” księdza, prowadzi do przemocy i zgorszenia.

Poniżej tekst listu abp. Henryka Hosera, biskupa warszawsko-praskiego, wystosowanego po zamknięciu kościoła w Jasienicy; listu, którzy parafianie w Jasienicy powinni przeczytać, i przemyśleć. Zresztą, nie tylko oni:

Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie Panu,

Wiara w Jezusa Chrystusa łączy nas wszystkich. Syn Boży, którego tajemnicę męki, śmierci i zmartwychwstania celebrujemy w tych dniach, modlił się o jedność swoich wyznawców i wzywał abyśmy byli jedno. Aby odbudować Komunię z Bogiem i ludźmi mamy zastosować w praktyce słowa naszego Zbawiciela, który mówił w Kazaniu naGórze: „Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma cos przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj” (Mt. 5, 23-25).

Ostatnie wydarzenia ukazały pogłębiający się rozłam we wspólnocie parafialnej w Jasienicy powodujący zgorszenie a także poważne naruszenie porządku publicznego. Potrzeba zatem żarliwej modlitwy do Pana oraz pokuty w intencji jedności. Nie można godnie przeżywać Triduum Paschalnego i przyjmować Komunię świętą w takim stanie ducha i w takiej atmosferze.

W związku z tym, w trosce o zapewnienie należnego szacunku świątyni, a nade wszystko uchronienie wiernych przed grzechem profanacji sakramentów i świątyni, z głębokim bólem podjąłem decyzję o zamknięciu kościoła parafialnego p.w. Narodzenia Pańskiego w Jasienicy do odwołania.

Ze szczególną troską zwracam się do Parafian w Jasienicy, których dotyka ta bolesna sytuacja. Otaczam Was gorącą modlitwą, Mszę świętą rezurekcyjną będę sprawował w Waszej intencji. Wiernych z parafii z Jasienicy zachęcamy by liturgię okresie Wielkanocnym przeżywali w sąsiednich parafiach. W kontekście tajemnicy Wielkiego Tygodnia, troszcząc się o dobro Owczarni Chrystusowej, zwracam się z apelem o dołożenie wszelkich starań zmierzających do przywrócenia jedności we wspólnocie Kościoła w parafii w Jasienicy, o co będziemy się modlić z całym Kościołem Warszawsko-Praskim."

Abp Henryk Hoser SAC,